şeytan ayetleri

Salman Rushdie'nün (Salman Rüşdi) bahsi geçen kitabı. (Orjinal Adı)

Şeytan Ayetleri, (ing. The Satanic Verses), Hint asıllı yazar Salman Rüşdi'nin romanı. ilk baskısı 26 Eylül 1988'de ingiltere'de yapılmıştır. Birçok islam ülkesinde yasaklanan kitabın yazarı hakkında iran'da Humeyni tarafından ölüm fetvası verilmiştir.

Rüşdi'nin kitabı yukarıda geçtiği üzere bir romandır. islam Tarihçilerinin pekçoğu tarafından bu anlatılanların uydurma ve hayal mahsülü(!) olduğu ifade edilir.

1995 yılındaki vefatından 1 yıl kadar önce ünlü yazar Aziz Nesin, kitab�%1n böyle yapmasına izin verenin Tanrı olduğu ve çünkü "kalblerinde hastalık olanların" Tanrı tarafından bu şekilde denendiği eklenmiştir.

islam kaynaklarının bildirmesine göre yukardaki ilk ayet, muhafazid'in şeytan tarafından kandırılmasıyle ilgili olarak inmiştir. Güya şeytan, muhafazid'i, "müşrikler'ce" (putataparlar'ca) kutsal bilinen ve adları Lat, Uzza ve Menat olan üç putu övücü sözler söylemeye kandırmıs ve bu sözleri onun diline ayet olarak sokmuştur. Şeytan'ın bu oyunu sonucunda muhafazid: "Lat'ı, Uzza'yı ve... üçüncü (put) olan Menat'ı gördünüz mü? Iste bunlar, yüce turnalardır... Şefaatleri de elbette ki umulur" diye konuşmuş ve bu sözleri Kur'an'a Tanrı'dan gelmiş vahy'ler olarak koymuştur. Fakat Tanrı, muhafazid'i bu yanılgıdan kurtarmış ve onun şeytan sözleri olarak Kur'an'a koyduğu bu "Şeytan ayet'leri" ni Kur'an'dan çıkarmıştır.

Her ne kadar bazı yorumcular "şeytan ayet'leri diye bir şey yoktur" derlerse de gerek Kur'an ve Hadis hükümlerinden, ve gerek Taberi gibi en sağlam kaynaklardan öğrenmekteyiz ki şeytan ayet'leri olayı diye bir sey vardır ve hikayesi şöyledir:

Mekke döneminde muhafazid, Kureyşlileri kendisine kazanmak için uğraşırken bazen yumuşak davranır fakat çoğu zaman onların putlarına küfürler ederdi. Amcası olan ve kendisini Mekkelilere karşı daima koruyan Ebu Talib, Mekke'nin tanınmış kişilerinden olduğu için sırtını ona dayamıştı. Bu yüzden Mekke'liler muhafazid'e karşı pek birşey yapamazlardı. Yapmak şöyle dursun ve fakat onun rahatsız edici davranışlarından yılmışlardı. Bu nedenle bir gün toplanıp yanına giderler ve hiç değilse bir yıllık uzlaşma teklifinde bulunurlar; söyle derler:

"Ey muhafazid! Sen bizim ilahlarımıza küfretmekten vazgeç... bir yıl boyunca bizim ilahlarımız olan Lat ile Uzza'ya ve Menat'a ve bir yil boyunca da biz senin ilahına (El-ilah: Allah) ibadet edelim. Senin bizi kabule çağırdığın din, bizim dinimizden hayırlı olursa, biz o din'den hissemizi alırız; eğer bizim dinimiz seninkinden hayırlı olursa, sen bizim dinimizden hisseni alırsın" (Bkz. Taberi, age 1966, Cilt II, sh. 150-160; muhafazid Ibn Ishak, age, 1980 sh. 165 ve d.).

Nasıl olsa onları daha sonra kendi yoluma sokabileceğini düşünerek muhafazid taviz yolunu seçer ve teklifi kabul edip Mekke'lilerin putlarını övücü şu sözleri söyler:

"Gördünüz mü Lat'i, Uzza'yi ve üçüncüleri olan ötekini, Menat'ı? Işte bunlar, yüce turnalardır... Şefaatleri de elbette ki umulur"

Bu sözler Kur'an'ın, Necm Suresi'nin 19. ve 20. ayetlerinin ilk şeklidir. Bu sözler üzerine Kureyşliler: "muhafazid bizim ilahlarımızı överek güzel bir surette andı" diyerek hoşnut olurlar. Ancak ne var ki muhafazid'in bu tutumu müslümanlar arasında tepki yaratır. Hele haber, Habeşistan'a göç etmiş bulunan müslümanlara ulaştıkça, onlar tarafindan pek olumsuz şekilde karşılanır. Bunu farkeden muhafazid büyük bir hata işlediğini ve bu hata yüzünden taraftarlarından bir çoğunu kaybedebileceğini anlamakta gecikmez ve hatasını düzeltmenin yolunu arar. Cebrail'in gelip kendisine: "Ey muhafazid sen ne yaptın? Halka, benim sana getirmediğim sözleri söyledin" dediğini ilan eder. Tanrı'dan geldi diyerek Kur'an'a şunu ekler: "Ey muhafazid, senden önce gönderdiğimiz hiçbir elçi ve peygamber yoktur ki, bir şeyi arzuladığı zaman, şeytan onun arzusuna vesvese karıstırmamış olsun. Allah şeytan'ın karıstırdığını giderir, sonra Allah kendi ayetlerini tahkim eder" (K. 22 Hacc 52).

Bunu yaptıktan sonra Kur'an'a şeytan ayet'leri olarak girdiğini söylediği sözlerin son kısmını, yani "Işte bunlar, yüce turnalardır... Şefaatleri de elbette ki umulur" şeklindeki tümceyi Kur'an'dan çıkarır.

Fakat kendisini biraz daha temize çıkarmak için, kendisinin sadece şeytan tarafından değil fakat aynı zamanda Kureyş halkı tarafındanda kandırıldığını anlatmak ister ve Tanrı'nın şöyle dediğini ayet olarak Kur'an'a geçirir:

"(Ey muhafazid!) Seni, sana vahyettiğimizden uzaklaştırıp başka bir şeyi bize karşı uydurman için uğraşırlar. O zaman seni dost edinirler. Eğer seni pekiştirmiş olmasaydık, andolsun ki, onlara eğilim gösteriyordun, az kalsın. O zaman sana, yaşamı da, ölümü de kat kat azab biçiminde tattırırdık. sonra da bize karşi bir yardımcı bulamazdın". (K. 17 Isra 73-75) 68.'

Ateist ya da deistler bu olay nedeniyle (Şeytan Ayetleri Kur'ana konulduğu için) Kur'anın ilahi bir kitap değil de, insani bir yapıt olduğunu öne sürerler. (Bununla birlikte her dinsizin bu konuya bakış açısı da değişiklik göstermektedir.)

Bilindiği üzere, Garanik (Şeytan ayetleri safsatası) hadisesi -zayıf ya da mürsel- rivayetlerde yer alan bir kıssadır. Muhakkik alimler tarafından bunun uydurma bir kıssa olduğu kabul edilmiştir (bk. Razî, Hac, 22/52-54. ayetlerin tefsiri) ibn Atiyye de “Buharî ve Müslim’de yer almayan bu kıssa, hiç bir meşhur tefsir kaynağında da zikredilmemiştir.” demek suretiyle görüşünü ortaya koymuştur.(bk. ibn Atiyye, Hac, 22/52-54. ayetlerin tefsiri).

Ebu Hibban, ibn ishak’dan “bunun zındıklar tarafından uydurulduğunu” nakletmiştir. Alusî de aynı kanaattedir. Ve imam Maturîdî’nin de bu görüşte olduğunu belirtmiştir.

Beyhakî ve ibn Kesir de “garanik olayının sahih hiç bir hadis kaynağında yer almadığını” belirtmişlerdir.

Elbanî bu konuda “Nasbu’l-mecanik fi nesfi kıssati’l-garanîk” adında bir eser yazmış ve topladığı bütün rivayetleri incelikten sonra bunun uydurma olduğunu söylemiştir. (Yukarıdaki bilgiler için bk. ibnu’l-Cevzî, Zadu’l-mesîr, Hac, 52. ayetin tefsiri konusunda yazılan muhakkikin dipnotu- ibn Cevzî’nin kendisi de “Muhakkik alimler tarafından bu kıssanın doğru olmadığının belirtildiğini” ifade etmiştir. a.g.e).

Necm suresinin başından 18. ayete kadar Hz. muhafazid (asv)’in nübüvvetini tasdik eden ifadelere yer verilmiştir. 19. ayetten itibaren de bir peygamberin ilk başlaması gereken tevhit konusuna yer verilmiştir. Şirkin reddedilmesi, tevhidin ispatı manasına gelir.(bk. Râzî, Necm suresi 19-20. ayetlerin tefsiri).

Bu kıssanın yaygın bir hal almasındaki sebebi şu olabilir: Hz. Peygamber (asv) Mekke’de inen Necm suresini bitirdikten sonra (oradaki secde ayetinden ötürü) secdeye varmış, orada bulunan müşrikler de -kuvvetli bir ihtimalle- surede “Lat-Uzza-Menat” putlarından da söz edildiği için onlar da onlar ndıbına secde etmişlerdir.

Daha sonra Medine’de nazil olan Hac suresinin

“Senden önce hiç bir resul veya nebî göndermedik ki, halkının hidâyetini umarak gayret gösterdiğinde, Şeytan onun temennisi hakkında bir vesvese vermek, ümidini kırmak istemesin. Ama Allah, şeytanın attığı o vesveseyi giderir, sonra da âyetlerini sapasağlam, muhkem kılar. Zira Allah alîmdir, hakîmdir.”

mealindeki 52. ayetinin ifadesine başka bir sebep bulunmadığı için, Necm suresinin sonunda yapılan secde ile bir ilişki kurulmuştur.

detaylı bilgi için:
http://www.sorularlaislam...-iddianin-asli-nedir.html