En basit tabiri ile çoklu karakterlilik hayali şahıslar vs. olan bu tanı sadece ve sadece benim hayatımdan ibaret . Gündüz farklı gece farklı biriyim . Öyle doğduğum için değil öyle olmak zorunda olduğum için . Gündüzleri insanlara iyi davranıp güler yüzlü olmak zorundayım . Onların dertlerini dinleyip yardımcı olmak sorunlarını halletmek için varım. Hayatın içerisinde cektikleri zorlukları yardımcı olabileceğim noktalarda bana danışan insanların işlerini halletmek için bu dünyadayım. Gece olup tek başıma kaldığımda ben ve diğer 5 ben yalnız kalıyoruz . Kendi dertlerimi dinliyor her ne kadar çözüm üretmeye çalışsam çıkmazdan kurtulmaya çalışsam da başaramıyorum. Sonsuz bi karanlığın içerisinde kayboluyor derin bi boşluğa düşüyorum. Sabah kalktığımda diğer kişi olmak zorunda olduğum gerçeği etimi kemiğimi parçalıyor duvarlara kafa atmak yumruklarımla masayı sandalyeyi parçalamak zorunda bırakıyor beni . Yalnızım. Ama değilim. Çaresizim . Ama başka insanlara çareyim yettiğim kadarıyla . Suçsuzum . Ama tek suçlu benim. Aşık olmaya çalışıyorum ama aşık olduğum kadınla kafamın içinde çoktan 60 yıl sonrasını dahi kurmuşken bana önceki ilişkisini anlattığında ve onu hala sevdiğini söylediğinde ona dönüp sevgisine sahip cıkmasını tavsiye ediyorum. Ömrünü içten içe mutsuz olacağı bir adamın yani benim yanımda heba etmemesini ilk heyecanının ilk kalp çarpıntısının peşini bırakmamasını söylüyorum. Eve gelince üstümü başımı yırtıyorum ama onun içini rahatlattığım için başkasıyla dahi olsa mutlu olacağı için yine seviniyorum. Kendime kızıyor , kendimden hesap soruyor , kendime zarar veriyorum ama beni bu hale getirenlere tek kelam edemiyorum . Bilenler bilir windowsun F1 Yardım tuşu vardır. içerisinde gerekli gereksiz milyon tane bilgi kimse kullanmasada orada duruverir. Kendimi bazen o tuş gibi hissediyorum. Biri bana bişey danıştığında oradaki bilginin işe yarayacağı hissi çaresizce umutsuzca en kaba tabiriyle yıkıkça hoşuma gidiyor . insanların beni kullanmasına izin veriyor sonra yine yalnız kalıyorum .Ben ve diğer 5 ben ile . Birbirimize giriyoruz bazen . Ulan insan kendisiyle kavga ederken kan çıkar mı çıkıyor dıbına koyim . Ellerim kesildi burnum kaç kere kanadı ne ilkini ne sonuncusunu hatırlıyorum kan akıyor . Ama kimse bunu bilmiyor bilmesini istemiyorum . Kapalı kutu olduğumdan değil anlamayacaklar korkusundan. Saatlerce müzik dinliyor onlarca yabancı dizi izliyorum. Kendimi sevdiğim dizideki sevdiğim karakterin yerine koyuyor onun dizideki rolünün icabı olan hayatıyla mutlu oluyorum . Bölüm bittiğinde kendi hayatıma döndüğümde kendi gerçeklerim balyoz gibi tekrar ön belleğime yüklendiğinde tabiri caizse kahroluyorum. Olum ben kimseden korkmuyorum . Ama içimdeki benden gerçeklerden hayvan gibi korkuyorum. Yok oluyorum tükeniyorum . Ama annemin o menfaatsiz gülüşü dünyanın en şefkatli bakışı bitti dediğim yerde bi şekilde elimden tutuyor . 25 yaşındayım beyler . 25 yaşımda ona sarılıp nefesim kesile kesile ağlamak istiyorum. Akabinde onu üzeceğim gerçeğiyle tekme tokat kavgaya giriyorum. Yine kendime zarar veriyorum. imdat diyorum imdat kurtarın beni . Aldığım en iyi tavsiye takma kafana geçer demeleri oluyor . belki 1 kişi görecek belki hiç . Yada gören gibine bile takmayacak . Patlamak üzereyim bunları kusmam lazım başka türlü yapamıyorum. Bazen yavaş yavaş bazen son sürat ben ve olmak zorunda olduğum diğer 5 ben uçuruma sürükleniyorum.