şöyle bir olay molay çıksa iç savaş da olur

20 gündür evden çıkmadığından mütevellit döneme girmiş kız gibiyim muallakler. bana meşgale lazım.
soma falan derken 3 gün twitter'da sosyolojik tespitlerin dibine vurup, metazori üzüntü yaşayanlara giydirip çıkarıp, tamahkar siyasilere soktum çıkardım.
twitter'ın tevatür geleneğinden sıkılmadım değil. ama ölüm, acı, keder.. bunlar güzel şeyler. en azından zaman denen muallakyle iyi anlaşıyorlar.
bittabi her güzel şeyin sonu var. acı bitti, ortak payda geyikleri bitti.. twitter'da profilini karartanlar yine meme koydu.
memeleri sevmiyorum değil yanlış anlaşılmasın. ama algıda duyarsızlık oluşuyor insanda. 2 ay önce sergiye gittim örneğin.
hatunun biri gelmiş, 1 karış etek, göbeği açıkta bırakan t-shirt falan.. arkadaşım bak bak diyor. kadın televizyon gibi beyler.
ben sadece ferrelarda görüyorum böylelerini zaten. nasıl bir şey hissedebilirim ona karşı? bana alelade, vasat, çirkin olup da güzel gibi görünen biri lazım.
çirkin olmalı ki toplumun riayetine tapmayayım.. bu saikle mümkün mertebe sofistike, bohem fakat belli başlı aptallıkları da olan biri lazım.
ha bulabilir miyim? kimseyle tanışmadan nasıl bulabilirim beyler!
madem bu kadar insan var ve ben tanışmayacağım, neden yaşıyorlar ki? acı istiyorum kan istiyorum. kandan kam alıyorum beyler!
ne olur şöyle afrika falan yok olsa?
ey tanrı ve inanmadığım diğer tüm kutsal şeyler! duyun beni.
biraz kan istiyorum biraz acı..

cenaze mutluluğu diye bir şey var beyler. hiç gibinizde olmayan, başka bir şehre gitse iyi ki gitti diyeceğiniz biri ölüyor;
sonra sizin gibi düşünenler bir anda ağlamaya, toprağa yapışıp hıçkırmaya başlıyor. zannedersiniz ki onsuz yaşayamıyor, her gün görmek için can atıyor bu riyakarlar.
hele de zat tabii sebeplerden ölmediyse neler neler.. günlerce ağlayışlar, zırlayışlar. böyle söyleyince kötü olduğunu düşündüğüm sanılmasın. severim ağlama sesini duymayı.
dün gece yatarken-aslında sabah- yukarıdan gelen kapı sesi gibi. bağırış çağırış.. hemen elimdeki kitabı bırakıp kafamı duvara dayadım.
2 ay önce intihar vakası olmuştu, bir o zaman heyecan yapmıştım. belki de yeni intihar geliyordu.
artık aşağı atıp, intihar etti mi der, yoksa işini bıçakla mı görür diye düşünmeye enim konum başlamışken kulağımı duvara yaslayıp dinlemeye koyuldum. kadın neden geç geldin diye bağırıyordu.
erkekse mırın kırın bir sesle bir şeyler geveliyor, kadının susmasını bekliyordu. yeni evlilerdi. tanıdığımdan değil, kadının susmasını beklemesinden bu sonuca vardım.
aslında adamın orada bir tokat atmasını beklemedim değil. her şey bir tokatla başlar beyler.. kadın iyice sesini yükseltmişken muhterem bir alttan almaya falan başladı.
erkek adamsın, vur tokadı geç diyor içimdeki ses. kulağımı duvara dayadığımdan mütevellit boynum ağrımaya başlamış zaten.
birbirlerine aşk sözleri fısıldayan kimselerin aklına her zaman başka birinin daha güzel olduğu, söylediği kişinin ağzından çıkan kadar da iyi olmadığı gerçeği vardır.
ama nefret öyle midir? hakikat orada yatar.. baktım sadece bağıraşacaklar, yattım. o seste mışıl mışıl uyumuşum. beklentiler ne kötü değil mi? bir beklentiniz olmayınca, var olan sizi tatmin etmeye başlıyor.

hülasa, yalnızım galiba beyler!