1995 şırnak askerlik hikayemi anlatıyorum

günler böyle geçiyo beyler, 2 3 gün geçti bu arada çatışma haberleri falan geliyo devamlı, yol kesme olayları falan, bizde bekliyoruz gideceğimiz zamanı, telefon açıcam gene, direk yağmuru aradım. korkuyorum bi yandan açmazsa falan diye, neyse ki hemen açtı,

dedim nerdesin aradım açmadın, duymamış evde değilmiş annesiyle babanesi vardı bunun büyük babanesi, ona gitmişler, o kadar zaman beklemiş aramamı aramayınca gitmek zorunda kalmış.

tabi öle anlatıyo asıl olay hastalığı ilerlemiş bir hayli fenalaşıyo hastanede geçiriyor iki günü.

nasısın iyimisin faslı, sen nasısın dedi dedim iyiyim merak etme sen beni dikkat et kendine falan ama sesi bi kötü geliyo ki sorma.

hastamısın dedim askm neyin var üşüttün mü, üşüttüm dedi öğrencilerim çok yoruyolar beni dedi, dedim onları kafasını kırıcam gelince merak etme sen dedim.

ne zaman geliceksin?

dedi beyler.

çok sade bir soru ama tam kalbimden vurdu. böle muhtaç bi sesle, ne zaman geliceksin?

ulan elimde olsa o an atalarım skorskye giderim öle dokundu. askm gelicem sen yeterki iyi ol.

tamam ama hemen gelsen keşke dedi. yağmur gelicem biliyosun gelicem sen bekle beni, ben buradayım hep zaten bi yere gidemem diyo, içimden diyorum nereye gidiceksin zaten ki.

garip konuşuyo beyler yani normal bi konuşma tarzı değil,

sıkıntın varmı bi sorun varmı diyorum yok diyo öğrencilerim çok yoruyo beni diyo. o kadar.

uzmanım aniden daldı odaya kapatıyorum falan dedim alelacele, dur biraz daha konuşalım lütfen falan demeden arıcam seni dedim kapattım.

uzamanım da asteğmenim yaralı var getiriyolar helikopterle dedi fırladık hemen. yaralıyı alıcaz koruma konvoyu şeklinde cizreye devlet hastanesine zütürücez. dedim helikopter niye zütürmüyo acil bölgeye timleri sevk edicekmiş. abi kalbim güm güm atmaya başladı bir anda.