1995 şırnak askerlik hikayemi anlatıyorum

fiziken oradaydım çocuklar, ama kafa istanbula yol alıyordu tüm hızıyla, kafam da sorular birbirini gibiyor;

ne yaptım ben? (varan 1 pişmanlık)

nasıl oldu bu? (varan 2 merak)

ne olacak şimdi o artık yok mu? (varan 3 kaybetme korkusu)

o olmazsa ben ne yaparım (varan 4 çaresizlik)

ben burada onu bir daha görmek için canımı sakınıyordum şimdi ne anlamı kaldı? (varan 5 ölümden korkmamak intihara ilk adım)

odaya askerim girmiş farketmedim, omzumdan dürtü komutanım, komutanım iyimisiniz yüzüne bön bön bakakaldım sadece,

oğlum bir daha arayabilirmiyiz. arattırsana bir kez daha

komutanım yapmazlar

niye amk yapmasınlar tel kesildi

yapmazlar komutanım zaten dinliyorlardır

sinir hat safhadayken yapıştım buna kim dinliyo lan dıbına koyarım senin, neyini dinliyorlar huur çocukları bağla lan hemen azını yüzünü giberim senin

araya girdi hemen diğeri, e çocuğun ne suçu var. hususi telefon mu lan o amcık (kendime sövüyorum) her yeri ara istediğin zaman.

arkadan uzmanlar geldi çektiler aldılar çocuğu, ben hala devam ediyorum bağırıp çağırmaya, ulan bi üst çıkıp gelse, telsizi alıp zütüme sokcak kendimi bilmem kaçıncı rakımlı tepede karakolda hudut nöbetinde bulucam.

ama aga ddedim ya yukarıda, (varan 5 ölümden korkmamak intihara ilk adım) he işte olay böyle böyle başlıyor.