1995 şırnak askerlik hikayemi anlatıyorum

kıpırdayamıyordum.

kanım donmuştu.

inanamıyordum bu olanlara.

inanmadığım için bir daha okumak istiyordum ama aynı şeyleri okuyacağımdan ölesiye korkuyordum beyler.

olduğum yere çöktüm.

elimde açılmış buruşuk bir mektup.

bir anda hayatta kurduğunuz tüm hayallerin paramparça tuz buz olduğu düşünün.

başınıza geldi mi hiç?

ama bir anda.

bir saniye içeriside.

bir kanas mermisi kafanıza saplanır.

vurulduğunuzu bile hissedemezsiniz.

ateş açıldığını bile hissedemezsiniz.

öldüğünüzü bile anlmazsınız.

onun gibi.

bir anda.

göz açıp kapayıcağa kadar.

darmadağın olmuştum.

hayallerime tutunmaya çalışıyordum.

mektubu almadan önceki hayallere.

ısrarla.

bir umut vardı,

allah korusun ölmemişti ki daha,

ayakta beni bekliyordu.

hem atayı bana emanet etti.

hem bir isteği vardı.

kavanozda toprak istiyordu, onu bulmalıydım hemen şu anda.

çıktım tuvaletten,

kafam yerinde değil,

yürüyorum bilinçsiz bir şekilde kulaklarımda inanılmaz bir uğultu ıslık sesi.

dışarı çıtkım elimde açılmış buruşuk bir mektup,

toprak bulmam lazımdı,

tugayın toprağı olmaz sonradan gelmiş o toprak,

dışarıya çıkmam lazım,

kapının önüne çıktım,

zorladım ittim karşımdakileri,

çöktüm yere manyak gibi,

toprakları dolduracak bir kavanozum yok,

cebime doldurmaya çalıştım,

sırtımdan çekiyorları,

iç cebime pantolonun

cebime atmaya çalışıyordum toprakları ellerim yara bere içinde adam dövüyorum sanki toprağı ellerimle her alışımda,

tek elimde açılmış buruşuk bir mektup,

tek elimle doldurmaya çalışıyordum toprakları.

lazımdı ona koklayacaktı,

beni çekmeye çalışanlara bağırdığımı hatırlıyorum,

lan beni bırakın toprak göndermem lazım,

bırak ulan

bırak bırak dokunmayın, toprak doldurmam lazım,

bırakın ulan bırakın,

hiç sessiz çığlık attınız mı? nefesiniz çıkmadan sesiniz çıkmadan ağladınız mı? öyle bir haykırdım ki sesim dahi çıkmıyordu,

başımda bir kaç asker, bişeyler diyorlardı, seslerini duymuyordum. gözlerim kapanmış...