2004 ten bugüne hikayem

beyler biz insanlar özünde bencil insanlarız. En kralı bile bir noktadan sonra kendini düşünür. bencil olmak ya da bencil olmamak bu noktanın ne kadar esnek olduğuyla alakalıdır zaten. vicdan denilen mevzu ise bencilliğin biraz zıttıdır. Biraz diyorum çünkü bazı yetenekli insanlar var vicdanlarını mantıklarına uyduruyorlar. işte onlar kimsenin gözünün yaşına bakmayanlar. Hepimiz bazı zamanlarda vicdanımzla başımızın rahat olması arasında gel gitler yaşarız. Bir yanda olması gereken, senin ve çevren için yetiştirilmene göre ideal olan yani vicdanın durur. Bir yanda da vicdanı boşver başım rahat olsun insanlarla uğraşmayayım, kimseyi üzmeyeyim, tamamen kendi menfaati ve rahatı için düşünme hali. işte bu ikilemlerdeki genel olarak karar verdiğimiz yön bizim hayata karşı duruşumuzu yansıtır. Bu bahsettiğim düşüncelerde bu hikayede anlattığım yaşadıklarımın sırasında ben de çok gidip geldim. Şimdi düşünüyorum da galiba ben de vicdanımla eş değer kendimi düşündüm. Bilmiyorum panpalar bu beni ne kadar doğru insan yapar ama bazı geceler kafamı yastığa koyunca düşünüyorum. umarım siz de kafayı yastığa koyduğunuzda sırf kendi rahatınız için verdiğiniz kararları vicdanınıza anlatma ihtiyacı duymuyorsunuzdur ve duymazsınız.