6 senelik aşk hikayemi anlatıyorum

konuşmalar duydum. odamın kapısı açılmıştı.
odamın değiştiğini anladım
normal odaya almışlardı ama hala narkozun etkisindeydim
elimi kolumu çözmüşlerdi, sadece kolumda bir serum vardı.
içeriye annem girdi
oturdu yanımdaki koltuğa
"allah o çocuktan razı olsun" dedi.
babam kimden dedi.
"fevzi, kan verdi ya, başı dönüyormuş hemşireyle konuşuyordu."

babamda yineledi allah razı olsun dedi.
fevzi girdi o an içeri.
"dayı, oğluna sarılabiliyor muyuz" dedi gülerek.
sarıl kerata dedi babam.

sarıldı fevzi kulağıma eğildi.
yeter lan uyan artık bi kendine gel dıbına koym dedi.
"fevzi" dedim
"söyle kardeşim" dedi
"kanını gibeyim be abi, bi kan vermemiştin bana" dedim.

artık kan kardeşiyiz oğlum dedi gülerek
ben mutluluktan ağlıyordum,
aslında sadece mutluluktan değil bu.
sevinçtendi aslında.