çok şanslı oldugumu anladım bugün

toparlamaya calışıyorum kendimi. bakıyorum etrafıma. kendisini dünyanın merkezinde sanan insanlardan başka bir şey göremiyorum. en küçük başarılarını dahi atomu parçalamışçasına büyük ,evrensel ve tartışılmaz görüyorlar, övünüyorlar, gurur duyuyorlar. önlerine konanı yiyorlar sessizce. itiraz kelimesi çıkmış artık bir çogunun literatüründen. aynaya yaklaşıyorum sessizce. uzun süre bakıyorum. yavaş yavaş görüntü bulanıklaşmaya başlıyor. korkuyorum. uzaklaşıyorum. aslında seviyorum kendimi. doğru zamanda dogru davranabilendir akıllı insan. akıllıyım ben. biyolojik ve fizyolojik acıdan zorlanmadan hayatımı sürdürebilmem için yeryüzünde uymam gereken bir takım kurallar oldugunu çok önceden anlamıştım. gerekli önlemlerimi alıp hayatımın daha da zorlaşacagı, vücut gereksinimlerimin artık beni daha cok yoracagı günler için gençliğimin bir kısmından feragat etmek zorunda kalmıştım. dogru olan buydu, ve başarmıştım. en azından öyle sanıyordum; biyolojik olarak mutlu ve güvendeydim. peki ya ruhum ne olacaktı?