0
ismi osman olsun, bitane abi vardı. Babamın arkadaşı. Küçüklükten beri tanıyoruz, aile dostu gibi bişey. Babamın vefatından 2 yıl sonra annemle bu lavuk çok takılmaya başladılar. Osman abiyle tansasa gidiyoduk ozaman, bana şey dedi, "ben annenle sizi sahiplenmek için evlenebilir miyim ?" şok olmuştum. Cevabım "ben muzlu süt istiyorum" olmuştu. Herneyse, aile dostu ya sürekli görüşüyolar felan derken annem bana "biz 4 ay önce osman abinle evlendik" dedi. Ozaman liseye yeni geçtiydim. Ben ve abim bunu kabul etmedik, karşı çıktık, bir ton konuştuk ama olmadı. O çocuk aklımla evi terk ettim. Gittim 1 hafta arkadaşımda kaldım sonra gelip aldılar beni. Konuşmuyodum ne annemle ne osman abiyle. Abimle soğuktuk zaten babamın vefatından sonra. Herneyse, çok sövdüm. Aile dostu, abi gördüğün bin, anneme yan gözle bakmış ki evlendiler. Abim o gün anneme ve osman abiye, yaşadığı sürece çektireceğine yemin etti. Sürekli taşkınlık yapmaya başladı. Ben de konuşmuyodum pek ailemle. Abim ufaktan bana yakınlaşmaya başladı, kız arkadaşı gelip abinle buluşcaz seni de çağırıyo diye zütürdüydü. Öyle derken abimle samimi olmaya başladık, ama annemlerle bağlarımı günden güne koparıyodum. Lisede meşhur ailen ne iş yapıyo sorusuna hep babamın mesleğini söylüyodum. Aradan yıllar geçmesine rağmen kabul edemiyodum bu durumu ve hala yaşıyo gibi anlatıyodum. Güvendiğim bi arkadaşa ufaktan açılmaya başladım bu durumları, pek anlatmam hiçbişeyimi hiçkimseye ama bu çocuğa güvenip anlatıyodum. Sık sık yalnız kalmak isterdim. Yalnız kaldığım her an babamı düşünürdüm. Anneme saygısızlık etmemek için çabalıyodum çünkü babamın istediği gibi bir evlat olmak için çalışıyodum. Babam benim okumamı istiyo diye okula sımsıkı sarıldım.
rehberr kuran hedef turan