hayatta dönüm noktam

sevgilime gibtiri koyduğum gündür. 2013 yılı 14 Şubat'ına denk gelen bu hadise şöyle vuku buldu panpalar.

sabah kendisine canım cicim falan mesaj attım, edebiyatın sınırlarını zorlayarak hoş laflar ürettim, imgeleme yaptım. 1 saat 2 saat derken kızdan cevap yok. neyse ben vatandaşı tam 8 saat bekledim. 8. saat dolarken içimde buruk bir şey vardı. nefret, öfke, acı değildi ama hepsinden birer parça gibiydi. mesajı gönder tuşuna bastım. beni giblemediğini düşündüm. uyudum akşam. tabi nasıl uyunursa. ertesi gün zombivari bir vaziyette kalktım yataktan. kahvaltı edip okula gittim. yoldayken mesaj attı. sadece telefonum bozulmuştu dedi. o an yıkıldım işte. ona haksızlık ettiğimi anladığım an acıyı hissetim. fiziki acının ötesinde bir şey. öyle ki bütün bedeninizde hissediyorsunuz, kalbinizin sıkıştığını, kulaklarınızın uğuldadığını duyumsuyorsunuz. bir an bir saat gibi oluyor. dünya duruyor, yok oluyor sanki. siz ve o çırılçıplak gerçek oluyor sadece. acıdan, gerçekten kaçamıyorsunuz. ikinci ilişkimdi bu. bundan önce öfke dilediğimi hatırlıyorum. unutmak için. gerçeklikten kaçabilmek için. istediğim bu muydu? yıkım, kırılan ve onarılamayan kalpler miydi? haksızlık etmek miydi? çok geç anladım hata yaptığımı. sevginin önüne öfkeyi koymanın sonucu sadece acıydı. kendimi affedemedim o günden sonra. bunun hesabını veremedim kendime. acı hiç dinmedi. notlar aynı seviyedeydi ama hayvan gibi çalışıyordum artık. geceleri uyuyamaz olmuştum iyice yorulmadan. yatınca hatırlıyordum yeniden çünkü. bütün gün kaçtığım şey yapışıyordu yakama insafsızca, sıkıyordu ama öldürmüyordu da. bazı şarkıları dinleyemez olmuştum. ruhum derin bir uykuya daldı sonra. daha da uyanmadı. ot gibi yaşıyorum, cezam olarak. hiç hata yapmadığımı düşünürdüm. pişman değildim hiçbir seçimimden dolayı, o güne kadar. tek pişmanlığımdır. affetmeyi unuttum, sevgiyi unuttum maziyi unutacağım derken. keşke ellerim kırılsaydı, bana bir şey olsaydı da basamasaydım o tuşa. gitmeseydi o mesaj. öyle işte.

özet yok beyler. kusura bakmayın.