hayatta dönüm noktam

ananı gibmemdi xd

alalım çüküleri

dediginiz anlar nelerdi panpalar ?
Bu başlıkta da herkes bunu anlatsın önce ben başlıyım

Yer zaman vermek istemiyorum.Her erkek gibi benimde aşık oldugum ve bana yüz vermeyen bir kız oldu senelerce köpek gibi seversiniz ya tam o ayak 2 senemi harcadım sadece 25 gün çıkıp birlikte zaman geçirdim sırf alevi oldugum için biten bi ilişkiydi bu ondan ayrılır ayrılmaz bana çok yakın davranan ve yaralarımı sarmaya kalkan bir kızla birlikte oldum 1. senemizi doldurmaya 1 hafta kala ona hediye bakmaya çıktıgım günün akşamı evine gittim ve adamın biriyle bastım zaten ev durumum diger sorunlu aileler gibi birde bunlar geldi üst üste derken evimden kovuldum üniversite sınavından kötü aldıgım için alkolik olan babamdan aklınıza gelmicek küfürler pgibolojik baskı gördüm ve sertleştim beyler içimdeki insanı bi kenara attım duygumu söktüm içimden bakışım duruşum değişti artık mutlulugu önemsemeyen tamda hiçbirşeye değer vermeyen bir insan oldum buda benim değiştigim andır

edit:başlıgın tutmamasına şaşırdım herkes sanırım dertlerini vs kendine saklıyor

edit2:mevzu cinsellik ferre vs olmayınca bu kadar ilerliyor bi başlık. başlıga entri giren ve okuyup burdaki insanların dertlerini azda olsa içinde hisseden panpalarıma teşekkürler

çok sessiz efendi bi insandım. veli toplantılarında öğretmenler çok akıllı çocuk der dururdu. lise 3'teydim ergenlik midir bilmem ki büyük ihtimalle ondan
bi anda herkesin bana bağırdığını farkettim.abi amca dayı diyince milletin zütü fora oluyodu.en son lafı yurdun yemekhanecisinden yiyince bi hop dedim
ondan sonra ne varsa milletin yüzüne çatır çatır yapıştırdım. yanlışını gördüğüme gibtiri bastım. kimseye eyvallah etmedim.22 kişilik sınıfta tek kişiyle konuştum
yavşamadım, geri adım atmadım. öyle liseyi bitirdim. şimdi 2.sınıf bitti hala aynı insanım mevzu neyse yapıştırıyorum suratlarına. adam olan beri gelsin
ha noldu içime kapanık bi tip oldum. millet 100 cümle kurarsa ben 20 cümle kurarım.bu da bana sınıftan hoşlandığım kıza açılamamama neden oldu
iyi ki de öyle olmuş kızın da ben tipli erkeklerden pek hoşlanmadığı ortaya çıktı zaten. neyse işte öyle amk rahatladım biraz du bi sigara yakayım
@1 eyvallah panpa şukunu veriyorum

sevgilime gibtiri koyduğum gündür. 2013 yılı 14 Şubat'ına denk gelen bu hadise şöyle vuku buldu panpalar.

sabah kendisine canım cicim falan mesaj attım, edebiyatın sınırlarını zorlayarak hoş laflar ürettim, imgeleme yaptım. 1 saat 2 saat derken kızdan cevap yok. neyse ben vatandaşı tam 8 saat bekledim. 8. saat dolarken içimde buruk bir şey vardı. nefret, öfke, acı değildi ama hepsinden birer parça gibiydi. mesajı gönder tuşuna bastım. beni giblemediğini düşündüm. uyudum akşam. tabi nasıl uyunursa. ertesi gün zombivari bir vaziyette kalktım yataktan. kahvaltı edip okula gittim. yoldayken mesaj attı. sadece telefonum bozulmuştu dedi. o an yıkıldım işte. ona haksızlık ettiğimi anladığım an acıyı hissetim. fiziki acının ötesinde bir şey. öyle ki bütün bedeninizde hissediyorsunuz, kalbinizin sıkıştığını, kulaklarınızın uğuldadığını duyumsuyorsunuz. bir an bir saat gibi oluyor. dünya duruyor, yok oluyor sanki. siz ve o çırılçıplak gerçek oluyor sadece. acıdan, gerçekten kaçamıyorsunuz. ikinci ilişkimdi bu. bundan önce öfke dilediğimi hatırlıyorum. unutmak için. gerçeklikten kaçabilmek için. istediğim bu muydu? yıkım, kırılan ve onarılamayan kalpler miydi? haksızlık etmek miydi? çok geç anladım hata yaptığımı. sevginin önüne öfkeyi koymanın sonucu sadece acıydı. kendimi affedemedim o günden sonra. bunun hesabını veremedim kendime. acı hiç dinmedi. notlar aynı seviyedeydi ama hayvan gibi çalışıyordum artık. geceleri uyuyamaz olmuştum iyice yorulmadan. yatınca hatırlıyordum yeniden çünkü. bütün gün kaçtığım şey yapışıyordu yakama insafsızca, sıkıyordu ama öldürmüyordu da. bazı şarkıları dinleyemez olmuştum. ruhum derin bir uykuya daldı sonra. daha da uyanmadı. ot gibi yaşıyorum, cezam olarak. hiç hata yapmadığımı düşünürdüm. pişman değildim hiçbir seçimimden dolayı, o güne kadar. tek pişmanlığımdır. affetmeyi unuttum, sevgiyi unuttum maziyi unutacağım derken. keşke ellerim kırılsaydı, bana bir şey olsaydı da basamasaydım o tuşa. gitmeseydi o mesaj. öyle işte.

özet yok beyler. kusura bakmayın.

çocukken karıncaların oluşturduğu tren misali kervanı bilirsiniz. onların yanına geldiğimde bigibleti kaldırır üzerlerine basmadan geçerdim. sonra büyüdükçe baktım insanlar beni gördüklerinde hiç benim karıncalara acıdığım gibi bana acımıyorlar. damarıma damarıma basıyorlar. yüzümdeki tipsizliği yüzüme yüzüme vuruyorlardı. uzun yıllar kendime hayat kuramadım. kız arkadaşım olmadı. 4 duvar arası mahkum gibi yaşadım. 25 yaşıma gelince beni kısıtlayan bazı şeylerin olduğunu gördüm. 1 senedir farklı biriyim. değiştim. acıma duygum köreldi. o masum yüzlü küçük çocuğu gömmek zorunda kaldım çünkü masumlara ve iyilere bu dünyada yer yok. sen ne kadar iyiysen seni gibmeye çalışan bi o kadar insan çıkıyor karşına. artık kendi çıkarıma yapıyorum ne yapıyorsam. ve en büyük acılar bile beni o kadar etkilemiyor. ve inanırmısınız ben kötü olmaya başladıktan sonra. daha çok saygı ve sevgi görür oldum. seven gibilir giben sevilir. felsefem bu..

6 yıllık kız arkadaşım ben askerdeyken cudi gabar gezerken bir başkasıyla evlendi operasyonlarda pgiboya bağlamıştım. bir gece yine operasyondayken çok cesur davranıyorum ölümle burun buruna yanımdaki mevzide patlayan el bombası ve kolumu sıyıran şarapnel ailemi getirdi aklıma sonrasında daha dikkatli olmaya başladım ölmdedim hala hayattayım

panpa tam olarak dönüm noktası sayılmaz öyle büyük birşey de sayılmaz hatta tek bir olay da değil ama yazayım bari

bundan 3 sene önce lise 3 e geçtiğimde iki kızın arkasına oturmam birşeyler değiştirdi diyebilirim bazen benle arkadaşla muhabbet kurmaya çalışıyorlardı biraz da onlar sayesinde özgüvenim yerine geldi hala arada görüşürüz bu iki kızla sonuçta daha geçen sene mezun olduk liseden

inci sözlüğe kaydolmam diyebilirim hiç sevgilim olmamasına rağmen artık kızlara nasıl davranacağımı az çok öğrendim ama bu konuda daha öğrenmem gereken şeyler var

yoksa öyle çok keskin bir dönüm noktası yok henüz bunlara çapraza gitme diyebiliriz .d

edit:kim eksiledi lan

@8 seni almayan federasyonun dıbına koyayım

diriltilesi başlık

@78 ben genelde o yaptığını gece yatağa girdikten sonra yapıyorum. genelde her akşam düşünürüm hayatımda ki değişiklikleri arkadaşlarımı onları kaybetme korkusunu vb. ne yapacağımı, bi taka yarayıp yaramayacağımı falan. 5 10 dakika düşündükten sonra zaten uykuya dalıyorum. yazanların çoğunun da benim gibi olması beni duygulandırmadı değil ve anladığım kadarıyla bi kaç kişi de sınavlar dolayısıyla aile baskısını üzerinde fazlasıyla yaşamış. umarım en kısa zamanda düzelirsiniz duygudaşlarım.

@56 panpa kız bu sonuçta ne yapabilir amk ,erkek çevrem de sağlamdır benim.ben bi insana kanka demiyosam benim için pek anlam ifade etmez zaten.

@64 "yüzü çok gülen insanlara iyi bakın, aslında içleri hep kan ağlar" sanırım böyleydi bu söz. beni en çok anlatan söz bu söz.

aqladım :(

@39 değer verdigin birini kaybetmek zor panpa :/ üzüldüm senin adına

@1 senin durum kötüymüs panpa

hayatımı değiştiren ortam üniversite idi.

lisedeykern tipsiz sivilceli içine kapanık biriydim. o kadar tipsizdim ki sınıftakiler benle konuştuklarında gülüşklerini skaladıkları açık bir şekilde gözüküyordu. hatta bi ara minibüste kasanın olduğu yerde oturuyordum. önümde de bi kız oturuyordu. ben dışarı bakıyordum ve onun bana güldüğünü farkediyordum. umursadım bi kaç kere döndüm baktım harbiden de gülüyor. o zamanlar pısırık olduğum için sineye çektim eve gittiğimde "ulan beni seven sayan saygı gösterecek birileri olmayacak mı lan" gibisinden düşünür arada da ağlardım. üstüne üstelik annemin öss sınavı için üzerimde baskı kurması ve lanet olsun ki başka çocukları bana örnek göstermesi benim olmayan moralimi daha da olmazlara sokuyordu. kızlarla zaten konuşamazdım. dilim falan tutulurdu ekeklerle ise çat pat. sınıfta ayrı bi köşeye geçer tek başıma hayal kurardım. insanların beni sevdiği değer verdiği unutmadığı bir ortamın hayalini. daha sonra üniversiteye gelince allhıma sonsuz şükürler beni ne olursa olsun beni seven sayan insanlar çıktı zamanlar karşıma. özellikle karşıma çıkan 1 kız bana sevmeyi öğretti insanlarla ilişki kurmayı dost olmayı öğretti. bana hayatım boyunca içtenlikle ve sıcak davranan ilk kızdı. tabi sevgili değil bu ama öyle bir dost ki o beni unutsa bile onu asla unutmayacağım bir dost. 1. sınıfta pek fazla kaynşamasam da bu 2. ve 3. sınıfta benim için daha az sorun haline geldi ve şimdi sınıfın nerdeyse hepsiyle orta derecede bazılarıyla ise sıkı derecede samimiliğim var. hayatımdaki dönüm noktam üniversite ve o kız. ağlamaklı oldum lan.

özet yok okuyun. bu arada sağol @1 bu başlığı açıp içimi dökmemi sağladığın için. bi şey daha eklemek istiom. eğer ailemin yanında okusaydım kesinlikle şimdiki durumumda olamazdım. gene içine kapanık asosyal biri olurdum. iyi ki istanbul dışından okumuşum.

yine hatırlattın be panpa. canın sağolsun iyi geceler

iyi başlık ama tutmamış

@83 yüregine sağlık kardeşim

@84 en küçük şeyler bile bazen müthiş değişiklikler yaratıyor insanda panpa

şuu bi uplayayım bakalım. ben severim çünkü böyle hikayeleri. illaki başkasının da vardır

kız arkadaşımdan ayrılmamla aşırı sosyal oldum, önceden küfür ettiğim ne kadar adam varsa onlara benzedim. kulağıma 5 küpe taktım, elektro gitar öğrendim. barlara gittim,ne bileyim kız çevrem erkek çevremi katladı resmen.
bunların olacağını geçen yıl söyleseler inanmazdım amk.