kuzey güneye benzeyen hayat hikayem

hiç unutmam bir haziran gecesi
nevizadede arkadaşlarımla
içmişim son bekarlık gecelerimi
dolu dolu yaşamak adına, eve
döndüğümde saat 2.00 falan
civarı yine. kapıyı açtım annem,
babam uyanık ve üzüntülerini
gizleyemedikleri halde beni
bekliyorlar. hep en kötüsünü
düşünen insanlardan olduğumdan
direk aklıma kardeşimin eşi geldi
annemlerin bu haline göre o
ölmüş olmalıydı. ben ne oldu, ne
bitti diye soru yağmuruna
tutarken onlar bana telefonu
gösterdiler "kardeşini ara"
diyerek. aradım ağlamaklıydı yine
sesi. ne olduğunu sordum. "abi,
abi , abi askere alacaklarmış beni"
der demez hüngür hüngür
ağlamaya başladı. sonradan
öğrendim dünyanın en kolay
vatandaşlık veren ülkesidir israil.
yaşam kalitesi ve nüfus azlığı
değil bu kolaylıktaki sebep,
vatandaşının israil devletine olan
inanılmaz ağır yükümlülükleri.
terör tehditi altındaki bir
ülke ,ağır vergiler ve askerlik
israil vatandaşı olma hayali
kurdurmaz kimseye. "bırakamam
abi karımı bu halde askerlik abi
askerlik yapamam ben askerlik"
diyor deli gibi ağlıyordu. o
ağladıkça ben de tutamıyordum
gözyaşlarımı. onu her düştüğünde
defalarca kaldırmıştım ama bu
defa büyük bir çukurdaydı.
askeriyeye teslim olmak için 2
haftası vardı, ve askerliğini
bitirmeden yurtdışına bütün
çıkışları yasaklanmıştı. "abi abi
lütfen lütfen bişey yap kurtar beni
askerden dayanamam
öldürürürüm kendimi" demesi son
noktaydı artık benim için.