kuzey güneye benzeyen hayat hikayem

telefonu kapattıktan sonra sabaha
kadar düşündük anne babamla.
tüm planların çok zayıf olduğunu
anladığımız anda onların söylemek
belli etmek için kendini yırttığı
benim ise kendime bile
söylemeye çekindiğim tek yol
geldi aklıma. "onun yerine ben
gitsem" dedim titrek bir ses
tonuyla, bizi tanıyanlar dışında
herkesin bizi ikiz sanmasına sebep
olan bir fiziksel benzerliğimiz
vardı sonuçta. benim sesim kalın
onunki çok inceydi ama orduda
kim ne bilirdi onun sesini. ibranice
bilmiyordum ama kardeşim de
tam olarak bilmiyordu. ayrıca
israil'de aşırı dindarlar ve çok
yaşlılar dışında hemen hemen
herkes ingilizce konuşurmuş
günlük hayatta ve çok ırklı(arap-
avrupalı kökenli israil vatandaşı
vs) israil ordusunda . itiraz dahi
etmedi ailem, sadece sarılmakla
yetindiler bana. aldığım bu karar
kardeşim etrafımda olduğu sürece
kendi hayatımı asla
yaşayamayacağımı ve bu hayatın
artık bir parçası olmak
istemediğini söyleyen ece'nin
yüzüğü suratıma fırlatmasına
sebep oldu. çok üzüldüm
kahroldum ama hayatına kıymayı
dahi düşünen kardeşime yardım
etmem gerektiği gerçeğine sıkı
sıkı tutunarak çabuk atlattım bu
olayı. hem askerden dönünce onu
yeniden kandırma ihtimalim vardı
yani, yada en azından ben öyle
hayal ediyordum.