kuzey güneye benzeyen hayat hikayem

gata benzeri bi askeri hastahanede
açıyorum gözlerimi. yaşlı hemşire
ibranice sevinç naraları atıp,
kayıtsızlığımı görünce ingilizce
şükürler olsun diyor. 10 gün
komada kaldığımı söylüyor yarım
saat sonra odama gelen albay,
hizmetlerim için israil ordusunun
bana minnetar olduğunu ve
ordudan terhis edildiğimi
söylüyor. madalyayı çekmecenin
üstüne koyup, ömür boyu türk
parasıyla neredeyse bir öğretmen
maaşına denk gelen gazi
aylığından faydalanacağımı
söylüyor. terhis olmaktan sonra
söylediklerini duymuyorum tabi o
anda, neredeyse yediğim 3
kurşuna sevinecek hale geliyorum
zira bu haber nedeniyle.
6 gün sonra taburcu olur olmaz
iner inmez pansuman
yaptıracağım sözü vererek uçuş
izni koparıyorum doktordan.
kardeşimin eski kayınbabasının
dükkanına gidiyorum pasaport ve
kimlik almak için. bizim türk
filmlerindeki babacan
fabrikatörlere benzeyen adam
kahve ikram ediyor bana. kısa bir
sessizlik sonrası "kötü çocuk senin
kardeşin" diye lafa giriyor,
"rahmetli kızımı kaç kere aldattı,
kızım onun yüzünden hastalandı"
diyor ardından. türkçe hasgibtir
diyorum istemdışı, kelime
oyunlarına dökülmeyecek kadar
büyük bir şok yaşıyorum o an.
adam daha da arttırıyor şok halimi
"tümör olduğunu öğrenmeden 2
gün önce boşanmak için avukata
başvurmuştu kızım" diyor
ağlayacak gibi oluyorum. "karımı
yanlız bırakamam abiiğğğğ " diye
hüngür hüngür ağlayan kardeşim
geliyor aklıma midem bulanıyor.
beynimden kurşun yemişe
dönüyorum 2 gün boş boş
geziyorum avm'lerde. neden nasıl
niye? sorularına cevap arıyorum.