yine her zamanki gibi aheste geçirdiğim hazırlanma sürecinde 1 saati devirmiştim bile. neyse ki hazırdım artık bugün geç kalmam diye düşünüyordum. evden çıkacekken içerde uyuyan kız geldi aklıma. aşağıya indim bakkaldan ekmek ve biraz kahvaltılık alıp yukarı çıktım tekrar. yavaşça kapıyı açtım. evde hiçbir zaman kahvaltı yapmadığımdan kızın aç kalması içten bile değildi. mutfakta tezgahın üzerine bıraktım aldıklarımı. salona geçtim masanın üzerinde duran post-it e " derdin ne bilmiyorum ama kendi evin gibi davran, gidecek olursan da kapıyı çekmen yeterli" yazıp tv nin orta kısmına yapıştırdım.
hızlıca evden çıktım arabama bindim yine ağaçların pisliği arabamı görünmeyecek kadar kirletmişti. zaten ne zaman temiz olmuştu ki arabam. kapının açma kolu ağaç reçinelerinden olsa gerek elime yapışarak biraz da iğrenerek açtım kapıyı. arabamın içi de dışı gibi pisti yine. ağaçlara bahane bulduğum içim kendime söverek elimi o kalabalığın içinde bulduğum bilmem ne kebap yazılı ıslak mendille sildim. arabayı çalıştırdım radyoyu açtım. ankarada yaşayanlar bilir. ostim radyo açıktı. temiz bir ilkbahar günü güneşin adeta önündeki engellerden sızarak ışığını yansıttığı taze bir hava vardı. camı açtım sigaramı yaktım. radyoda biten reklamlardan sonra neşet ertaş türküsü kulaklarıma çalınmaya başladı.

https://www.youtube.com/watch?v=1aug9bizYyU

işe gidene kadar düşüncesizliğin girdabında kaybolan zihnimde sadece ezbere birşeyler yaparak arabamı kullandım. trafiğe sövdüm. ve türküye eşlik ettim.