Zaman sadece armutları olgunlaştırır beyler. bu söz vardı aklımda o andan itibaren. ve en çok zorlayan şey de beklemekti. sinir bozucu uzun bir hafta sonu...

O gün yatağa girdim. ve inanılmaz bir pişmanlık duydum. "keşke bu kadar aceleci olmasaydım." "keşke kıza biraz daha zaman tanısaydım" şeklinde düşünceler beynime hücum etmekteydi. ama benden hoşlanıyordu. bu da bir şeydi. ama reddedeceğini düşünmeden edemiyordum. hatta kendi kendime iddaalaşıyordum. bi tarafım kabul edecek diyordu diğer tarafım kabul etmeyecek. ben kendimle savaşa dururken. mertten mesaj geldi.

m.naptın o işi?
w.açıldım. lakin düşünücem dedi.
m.o kötü olmuş be kardeşim 15 dakika sonra mekana gel itiraz istemiyorum.
w. geliyorum.

bana iyi gelebilecek tek şey bir dostla konuşmaktı. boşu boşuna çivi çiviyi söker dememiş şarkıda. yataktan çıkmaktan her ne kadar zorlansam da başardım... montumu giydim mekana doğru yürüdüm. her şeyi anlattım dostuma. dostum ise sadece kısmet diyebilmekle yetinebildi...
kısmet... her şey kısmetti tabi. her şey kaderin elindeydi. aysuyla olan geleceğim kaderin elindeydi. aysuyla yaşayabileceğim mutluluklar kaderin elindeydi. ve her şey bana 3 gece 2 gün uzaklıktaydı. sabredilemeyecek bir zaman dilimi değildi. sabredebilirdim bunu başarabilirdim. ama o bunu başarabilir miydi. orasını bilmiyordum.