içimden bildiğim bütün sureleri okumaya başlamıştım ki üstümdeki bu ağırlık gitti. bende hemen ne işe yarayacaksa bilmiyorum ama o anki pgibolojim gereği kafamı hiç kaldırmadan altımdaki pikenin bir köşesinden tutup kendimi kendim sarmaladım gözlerimi de kapattım sımsıkı.o şekilde ne kadar zaman geçti bilmiyorum ama aklımı kaybedecek gibiydim en sonunda cesaretimi toplayıp gözlerimi açabildim pencereden dışarı baktım yataktan kalkmadan dışarısı kapkaranlıktı tek bir tane bile ışık yoktu ama apartmanın etrafında sokak lambaları vardı bir sürü onlardan gelen ışıkların odaları aydınlatması gerekiyordu ama yoktu artık iyice korkmaya başlamıştım kendimi bir an önce bu odadan dışarı atmalıydım neresi olursa olsun ama bu odadan çıkmalıydım. gözlerimi bile korku yüzünden zorlukla açmıştım ama zor durumda kalan tek bir çaresi kaldığını düşünen her insan gibi bir deli cesaretiyle yataktan kalktım. Kalktığım gibi koşar adımlarla odadan çıkmaya başladım