köye doğru yürümeye başladık. davud bizden 200 metre kadar ötede yürüyordu. cinlerin kurduğu tuzaklar var ise bizi uyaracaktı. hocaların ikisi de yaşlıydı. bense dermansız kalmıştım. ezanı duyalı tam birbuçuk saat olmuştu ama ortalık hala zifiri karanlıktı.

biz bu olaya köye yaklaşınca anlam verebildik. tuzağa rastlamadan köye girdiğimizde köydeki herkesin kaçtığını gördük. ne hayvan kalmıştı ahırlarda ne insan. sonradan öğrendik ki, köylüler olanları anlamış ve hoca minareye koşup var gücü ile ezan okumaya başlamış, ifrit cinlerde sabah oluyo sanıp korkudan tuzak bile kuramadan kaçmışlar. o muhterem hocanın ani kararı ile ezanı birbuçuk saat önce okumasa biz çoktan ölmüştük.

köy hayalet köy gibiydi. insanlar olacakları sezip kaçmıştı. 100 kişilik köyde canlı bir böcek bile kalmamıştı neredeyse. hoca minareye çıkıp bizim durumumuzu anlayp ezanı önceden okuyup hayatımızı kurtarmıştı. ama o an köyde yardım alacak bir allahın kulu bile yoktu.