Mübariz’in babası o günün sabahını şöyle anlatmıştı:

“O gün sabah erken saatlerde aradılar beni. Oğlumun evde olup olmadığını sordular. Silah ve cephane alarak birliğinden ayrıldığını bildirdiler. “Ben oğlumu bilirim; sınıra doğru gidin” dedim. Daha sonra mektubunu bulmuşlar... ”



Mübariz Şehitler Mezarlığı’na defnedildi; on binlerce kişi cenazesine katıldı ve hep bir ağızdan haykırdı: “Hamımız Mubarizik” gözyaşları içinde. Yani “Hepimiz Mübariziz” diyorlardı!

Bu yiğitleri anmak, onlarla övünmek, arkalarından gözyaşı dökmek doğrudur... Doğrudur da bu zulmün bitmesi için daha çok çabalamak, gerçekleri tüm dünyaya duyurmak da görevimizdir insan olarak. Hiç yılgınlığa kapılmamak gerek. insan olmayanlara insanlık öğretmek dünyanın en ama en zor işidir arkadaş. Bu işin zorluğunu da en iyi bizler biliriz; Milli Mücadelede “Mermimiz yoksa süngümüz var... Ya istiklal ya ölüm... ” diye haykırarak, “Allah Allah!” nidalarıyla göklerini inleterek düşmanı yurdundan söküp atan Mehmetçiklerin torunları değil miyiz Allah aşkınıza!