7 Şubat 1988’de doğmuştu. Kalktı, babası Ağakerim’in elini öptü, Azerbaycan içişleri Bakanlığı’na bağlı Özel Kuvvetler Bölüğü’nde askerlik görevini yaptı, 2007 yılında terhis oldu, bir süre çalıştıktan sonra 2009’un Ağustos güneşini ardına alıp orduya koştu, uzman çavuş olarak, kendi isteğiyle Karabağ cephesine, sınır birliğine atandı.

Her delikanlı gibi onun da düşleri vardı elbet. Yuva kurmak, çoluğa çocuğa karışmak, huzur içinde yaşamak, özgürlüğüne kavuşmuş topraklarında, bayrağının gölgesinde, kulağında mübarek ezan sesiyle yaşlanmak bunlardan birkaçıydı. Nereden bilsin ilk gençliğinde şehit düşeceğini vatanı uğruna!

Mübariz, bunca yıldır süren tacizden, bir karış derken bir arşın derken kilometrelerle elden giden onca mübarek toprağına saldıranlardan kurtulmak istiyordu sadece. Onlar gibi yedi cetlerinin kökünü kurutmak, karılarını, yaşlılarını, bebelerini öldürmek gibi bir niyeti yoktu. Hele de sivillere saldırmak aklının ucundan dahi geçmezdi. Ama bitmeliydi bu hayatı cehenneme çeviren arsızlık, küstahlık, vurdumduymazlık, saldırganlık. Huzur istiyordu sadece; bir tutam huzur. Hem kendi için hem de milleti için!

Tarih 19 Haziran 2010; saat gecenin on bir buçuğu. Mübariz kalktı yavaşça, kimselere haber vermeden, ardında sadece “Şehit düşersem üzülmeyin. Vatan sağolsun!” diye kısacık bir mektup bırakarak ailesine, bir başına mayın döşeli sınırı aştı, Ermenistan Silahlı Kuvvetleri’nin karakoluna baskın düzenledi ve 45 askerle subayı öldürdü; gelen takviye kuvvetleriyle beş saat karakolda ele geçirdiği cephane ve silahları kullanarak savaştı. Gün doğarken süngü taktı, cephanesi bitmişti çünkü ve Allah Allah diyerek saldırdı... Şehit düştü!

Azerbaycan Devleti, Uzman Çavuş Mübariz ibrahimov’u milli kahraman ilan etti. Ermenistan Ordusu, bir kişinin gerçekleştirdiği bu saldırı sonucu sınırdaki tüm komuta kademesini değiştirdi. Mübariz’in cesedini iki ay sonra, o da elleri bağlı olarak teslim etti. Dirisinden olduğunca ölüsünden de mi korkmuşlardı ne!!

Ermeniler, Mübariz’in cesedinden bile korkmuşlar ki ellerini bağlamışlar ve cesedi üzerinde yaptıkları hakaretleri Rus internet sayfalarında yayınlamışlardır.

Şehit olmuş Mübariz’in cansız bedenine yapılan hakaretler ve bu hakaretlerin rus internet sayfalarında yayınlanması, bütün dünyanın bildiği ermeniler’in ne kadar haysiyetsiz ve şerefsiz olduğunun bir başka kanıtıdır.

işgalci, tecavüzcü ve şerefsiz ermeniler Mübariz karakollarını bastığı zaman başlarını iki bacak arasına sokup korkudan titrerken, şerefiyle şehadet mertebesine eren Mübariz’in cansız bedenine hakaret edecek kadar alçaktırlar.

Mübariz şehit olduktan sonra cenazesini almak çok olaylı olmuştur. Türkiye'de yaşayan Azerbaycan Türk’ü işadamı Mübariz Mansimov ermenistana cenazemizi vermeleri için para teklif etmiş, şehidimizin ailesine de ömür boyu maaş gibi bir yardımda bulunmuştur. Ayrıca gemilerinden birine şehidimizin adını vermiştir.

işin daha garibi hatta rezilliği ise Türkiye kamuoyu bu kahramanlığı ve ermeni korkaklığını, Türk medyası’nın ve hükümet yetkililerinin ilgisizliği yüzünden ancak 50 gün sonra öğrenebilmişdir. Bu da Türkiye Türkleri’nin bir ayıbıdır.

Şehit Mübariz ibrahim, Türk Milleti’nin kahramanlığını ve kendisine yapılan şerefsizliği asla unutmayacağını bütün dünyaya göstermiş yiğit bir Türk Evladı’dır…

19 haziran benimde dogum gunum lan

Mübariz’in babası o günün sabahını şöyle anlatmıştı:

“O gün sabah erken saatlerde aradılar beni. Oğlumun evde olup olmadığını sordular. Silah ve cephane alarak birliğinden ayrıldığını bildirdiler. “Ben oğlumu bilirim; sınıra doğru gidin” dedim. Daha sonra mektubunu bulmuşlar... ”



Mübariz Şehitler Mezarlığı’na defnedildi; on binlerce kişi cenazesine katıldı ve hep bir ağızdan haykırdı: “Hamımız Mubarizik” gözyaşları içinde. Yani “Hepimiz Mübariziz” diyorlardı!

Bu yiğitleri anmak, onlarla övünmek, arkalarından gözyaşı dökmek doğrudur... Doğrudur da bu zulmün bitmesi için daha çok çabalamak, gerçekleri tüm dünyaya duyurmak da görevimizdir insan olarak. Hiç yılgınlığa kapılmamak gerek. insan olmayanlara insanlık öğretmek dünyanın en ama en zor işidir arkadaş. Bu işin zorluğunu da en iyi bizler biliriz; Milli Mücadelede “Mermimiz yoksa süngümüz var... Ya istiklal ya ölüm... ” diye haykırarak, “Allah Allah!” nidalarıyla göklerini inleterek düşmanı yurdundan söküp atan Mehmetçiklerin torunları değil miyiz Allah aşkınıza!

Tuh lan bi günle kacirmisjm

Şehit Mübariz’in annesi ve babasına yazdığı mektup aşağıdaki gibidir;

"Atama ve anama mektup.
Canım atam ve anam menden sarı darıxmayın. inşallah, cennetde görüşeceyik.
Menim üçün bol-bol dua edin.
Vetenin dar gününde artıq üreyim dözmür. Allaha xatir bunu etmeliyem.
En azından üreyim serinlik tapar.
inşallah şehid olana kadar bu şerefsizlerin üzerine gedeceyem.
Şehid olsam ağlamayın. Eksine, sevinin ki, o mertebeye yükseldim.
Allaha ibadetlerinizi deqiq yerine yetirin. Çoxlu sedeqe verin. Seyid nevesi olaraq bunu etmeliyem.
Allah böyükdür. Veten sağ olsun. Oğlunuz Mübariz. Haqqınızı halal edin. "

http://muratcalik.com/upl...dda3f608501c5b67a8442.jpg