Üniversite 3. sınıf olmuştum o güne kadar sevgilim olmamış, kimsenin eli elimize değmemişti. Bizim kalbimizde taştan değil sevdik elbet birilini, hatta es kaza birileri de bizi sevdi belki ama hep mıknatısın aynı kutupları birbirmize, yan yana gelemedik bir türlü.

Her şey aşk değildi, aşık olmayan insanlarında mutlu hayatı oluyordu. (Devlet reyiz ve Feto reyiz) Hayatımdan memnundum ama ızdırap çektirilip kendimle yüzleşmek zorunda bırakılıyordum. Eve gittiğim her tatil zamanında bizimkilerin ikinci sorusu yok mu bir sevgilin oluyordu. Bir de beni o kadar övüp o kadar gözlerin de büyütüyorlar ki sanırsınız kızlar sırada ama ben istemiyorum.

Beni gözlerinde büyütmelerinin sebebi zorla da olsa onların olmak istediği insan olmuş olmamdı. Gittiğim bölümü bile kendileri seçmiştiler, ben gitmek istemediğimi söylediğimde ise beni evden kovmuşlardı. Yaşadığım travmaların ilki de ailem tarafından evden kovulmakdı.
Beni evden kovdukları gün dışarı atmıştım kendimi ve bilmediğim sokaklarda yürümüye başlamıştım, attığım her adımda aileleri tarafından zorla evlendirilen kızları daha iyi anlıyordum. Bir gün bir kızım olursa onu asla istemediği biriyle evlendirmeyeceğime de söz vermiştim. Evet bir kız değildim 4 yıldır aileme bağımlı yaşamıyordum istesem çekip giderdim de ama bugüne kadar üzerimde olan hakları beni o eve dönüp onların istediğini yapmak zorunda bırakmıştı.
Hiç istemeyerek de olsa onların istediği bir bölüme gitmiştim.