Kızla ilk defa yüz yüze gelmiştik. Kalbim yerinden fırlamıştı, düşünme kabiliyetim kayıp; o ana kadar düşündüklerim vazelinlenmiş gibi, maddenin üç hali olmadan buharlaşıp uçmuştu...

Karşımda kız var, bakıyorum gözlerine Yusuf'un söyledikleri geliyor aklıma. Umrum da değil... Havadan sudan konuşmaya başlıyoruz kızla, bir ara ben içki içerim diyor!. Ulan bir huyu bitiyor biri başlıyor. Diyeceksiniz ne var bunda. Ben hayatım boyunca ağzıma içki sürmedim panpalar, o böyle deyince zaten Yusufun anlatıkları da var, ben iyice kayışı kopardım. Tamam dedim konuşmayalım biz farklı insanlarız.

Ben bundan sonra sevgilim olacak kişiyle evlenmek istiyorum dedim kıza. Ulan cümle baştan sona mantık hatası. Bir kere bundan önce sevgilim olmadı ki; Orada desem ki benim hiç sevgilim olmadı olacak kişiyle evlenmek istiyorum o da anlayışla karşılayıp gibtir olup giderdi. Bir anlık gaza gelip böyle söyledik o da çok üstelemedi zaten iki dakika daha muhabbet ettikten sonra ben yerinden çıkan kalbimide alıp Yusufla evin yolunu tuttuk.

bizim gibi garipler gece dışarıda durmayı bilmezler. Yusuf da benim üzüldüğümü anladı hiç bir şey demedi çocuk gecenin soğuğunda üşümüş biraz ona söylendi hiç konuşmadan 5 dakka yürüdükten sora eve geldik. Ben ışığı kapatıp yorganın altına girip düşünmeye başladım hemen.

saat gece 3-4 ben hala düşünüyorum. Ne düşündüğümü bile bilmiyorum ama tek yaptığım düşünmek. Kız gözümün önünden gitmiyor konuşmaları ses tonu kokusu hal ve hareketleri, utanmasam ağlıycam. Telefon elimde yazıp yazıp siliyorum.

Depresyona girmenin eşiğindeyim panpalar. Yusufun'da desteğiyle Manevi aleme girmeye karar verdim. Daha manevi aleme girişimin ilk gününde Öğlen namazını kılarken telefonun titrediğini hissettim ama böyle bir titreme yok sanırsınız titreşimi telefona ben veriyorum.

Kardeşim iki gün önce benzer bir başlık açmıştım. intihar kolay değil neden ettiğini söylermisin bana? Bende on güne intihar edicemde

Tahmin ettiğiniz gibi Huri'ydi mesaj atan. Benim aklıma o anda başka bir hikaye geliverdi. "Adamin biri camiye gitmek uzere temizce giyinmis yola cikmis giderken yolda dusmus. kalkip ustunu sirkeleyip evine donmus elbisesini degistirip temiz kiyafetlerle tekrar yola cikmis fakat yine dusmus. yeniden eve gidip ustunu degismis yola cikmis ve yolda elinde lamba ile onun yolunu aydinlatan bir adam gormus. beraber mescide dogru ilerlemisler yolda dusen adam lambayi tutana namazi kendisinin kildirmasini soylemis, lambayi tutan adam ise kabul etmemis
Düşen adam israrla tekrar teklif etmis tekrar red cevabini alinca merak edip sormus neden kildirmiyosin? lamba tutan adam kendisinin seytan oldugunu soylemis.
Düşen adam şok olmus ve neden kendine ışık tutup yolunu aydinlattigini sormus
Seytan demis ki
Seni dusuren bendim mescide gitmemen icin ve sen birinci defa dustugunde eve gidip elbiseni degisip tekrar mescide dogru cikinca Allah senin tum gunahlarini affetti.ben seni ikinci defa dusurdum sen tekrar üşenmedin eve gidip elbiseni degistin tekrar yola ciktin. bu defa Allah senin ehli beytinin gunahlarini bagisladi. ben korktum ki Ucuncu Düşmende Allah tum ulkenin gunahlarini bagislayacak o sebeble senin guvenli birsekilde mescide ulasman icin lambayla senin yolunu aydinlattim.."

Bu hikaye geldi aklıma panpalar. Dedim şeytan bu kızla bizim aramızı yapacak, baktı ben maneviyata yöneldim bir kar zarar hesabı yaptı, işin içinden çıkamadı dürzü en iyisi bunların aralarını yapmak gerisini kendilerini hallederler diye düşündü, maalesef haklı da çıktı.

Mesaj atan kızdı. "Senle konuşmayı özledim" yazıyordu mesajda, elim ayağım titremeye başladı, düşünmeden "ben'de" yazdım. Sizin de tahmin ettiğiniz gibi mesajlaşmaya devam etmeye başladık. 3 gün 5 gün 1 hafta derken lisesli aşıklar gibi mesajlaşıyorduk. Aynı şehirdeydik hatta evlerimizin arası o gelirse 15 ben gelirsem 5 dk'ydı ama görüşümüyorduk daha doğrusu görüşmüyordu. Bir kaç kere teklif ettim dışarda oturalım diye bahane üretti bende çok üstelemedim. Acı gerçekler vardı panpalar, aynada görünen, ben kendimin ne olduğunun farkındaydım fakat gönül bu istiyor, gönülün ekmeği de suyu da sevgi, sevmek istiyor sevilmek istiyor.

Gönül sevmek sevilmek istiyordu istemesine de , bizim gibisini de kimse sevmezdi.

Bir gün geçtim aynanın karşısına şöyle bir baktım kendime. Karşımda Eli yüzü sivilce dolu, kocaman burunlu, pörtlek gözlü, bu dünyaya ibreti alem için gönderilmiş biri var.

Aynaya bakarken diğer insanların benle niye iyi arkadaş olduğunu da fark ettim. Benim de yanımda böyle biri olsa ben de kendimi iyi hisseder yanımdan hiç ayırmazdım, benim yanımda gezen biri en az 3 level atlıyor.

Dedik şu işe bi el atalım, önce sivilcelerden başlamak lazım. Gittim doktora panpalar, adam hiç bakmadan 6 aylıktan sivilce ilacını yazıverdi. ilacın milyon tane yan etkisi var ama ben de iki yan etki yaptı, birincisi gökyüzüne bakamaz oldum bir de 2 metreden fazla aşşağıya bakamaz oldum. Hatta bir keresinde kendimi atıyordum arkadaşlarım tuttu. Allahtan son aydı o da.

Sizin anlayacağınız bizim pgiboloji ufaktan gitti ama sivilceler de gitti. Şuan ki aklım olsa içmezdim ulan sivilceler de gitmesin kimsede beğenmesin ben hayatımdan mutluydum be hem de çok mutluydum.

Bu ilaç yüzünden hayatımın yanlışını yaptım beyler hemde öyle böyle değil.

Kızla mesajlaşıyorduk mesajlaşmasına da konu ilerlemiyordu. Bir gün ev arkadaşımın annesi evdeydi. Biz de kızla mesajlaşıyorduk; Ben de ilacın yaptığı pgibolojik bozukluğun etkisiyle birden kıza manevi annem geldi dedim. Kız hemen atladı manevi annem? "işte manevi annem biyolojik annem değil" dedim. Senin biyolojik annen yok mu dedi, "yok" dedim!...

Kızmayın panpalar ilaç yüzünden hepsi. Kıza "şaka yaptım ev arkadaşımın annesi o" diycem ama bir bırakmıyor ki diyeyim, bu ben annem yok deyince daha bir ilgilenmeye başladımesaj yağdırıyor ne oldu nasıl oldu gibisinden. Benimde hoşuma gitti ilgi görmek, diyemedim panpalar tam 1 sene bu yalanı sürdürmek zorunda kaldım, diyceksiniz için hiç mi acımadı annenin yüzüne bakarken acımadı...

ilk önceleri biraz vicdan azabı çeksemde Baktım sürdürecez bu yalanı ilk önce kendimi inandırdım, sonra zaten bende yalan olduğunu unuttum. Hafiften annemle babamın beni evden kovuşununda kuyruk acısı var aklımca onlardan da intikam alıyorum.

Aslında bakınca bütün suçlu onlar, beni zorla o şehre gönderenler onlar. insana zorla bir şey yaptırınca iş böyle rayından çıkıyor işte. Ben kendi içimde özgürdüm beni evden kovukları zamana kadar, onların beni zorlaması özgürlüğüme vurulan ciddi bir darbe gibiydi.
hele ki özgürlüklere inancınız hayatınızın vazgeçilmeziyse, her tür zorlamanın karşısında oluyorsunuz. işte bu düşüncedeki adamı öldürmek istiyorsanız yapacağınız şey çok basit. onu zorlayın bir şeye. eğer yapmaya mecbursa; ilk önce sizi öldürecektir o nefreti. oysa azıcık anlayış, azıcık karşılıklı diyalog belki de herşeyi hallederdi be güzel kardeşim, ama etmemişti.

Bir sabah uyanıyorsunuz annenizin babanıza "bu evden gitsin ben onu çekemem" deyişini duyuyorsunuz. Hayatımda ilk defa yorgan altından o sabah ağladım. Hayatta onlardan başka kimseniz yok onlardan da bunu duyuyorsunuz. Samanyolu dizilerinde hep gelin kaynanasını istemez kaynana da sabah bunu duyar huzur evine gider ya bizim ki de öyle bir durum.

Zaten 4 yıldır liseyi dışarda okumuşum, 11 yaşında evimi bırakıp yeni doğan bir kuş gibi kendimi boşluğa bırakı vermiştim bir başıma. Uçmaktan yorulup şu kaya başında azıcık dinleni vereyim derken; Bu sefer ikinci kere bırakılı veriyorum boşluğa hem de daha yüksekten. Yükseklik korkumda sanırım bu yüzden.

Kız bana acıdığında olacak ki beni aramaya başladı. Mesajlaşma evresini atlamıştık, artık her gece saatlerce telefonla konuşmaya başladık. Sırf hattı avea diye gittim avea hat aldım, vodafoneye ihanet edip numarayı taşıyamadım. Annemi öldürüşümün arefesinde biraz üzülmüştüm ama yavaş yavaş kendimde inanıyordum . Yok Beni doğururken ölmüş, yok bırakıp kaçmış, yok babannemler istememiş anlattığım şeyler çelişki dolu, o da karşımda ne anlatsam inanıyor. Ne olur ne olmaz diye panpalar olayı toparladım. "Ben içimde öldürdüm ama o beni bırakıp gitmiş" dedim. Bu sorup duruyor adı neymiş fotoğrafı var mı sen merak etmiyor musun diyor. Ulan neyi merak etcem var benim annem ama yok dedik bir kere. ilk önce küçük bir Kar topu gibi küçük olan yalan konuştukça büyüyor, büyüdükçe de önünde durulmaz bir hal alıyordu. Benim de ilgi görmek hoşuma gidiyor, olayı acite ediyordum.

tam 3 ay daha telefondan konuştuk, iki kere de yolda karşılaştık, benim elim ayağıma dolandı onu görünce ama kız da tık yok, yüzüme bile bakmıyordu. ikinci karşılaşmamızda göğüsleri gözüme ilişmişti. Evrimimi yavaş yavaş tamamlıyordum.
Kız her karşılaşmamızdan sonra biraz daha soğuyordu, haklıydıda. Hepiniz bilirsiniz Bir adam var çocuğunun cebine eroyin koyup polise ihbar ediyor, işte o baba benim babam...
kızla toplam 5 ay da 3 kere anca karşılaştık. Bakın görüştük demiyorum karşılaştık. Ben buluşalım diyorum o istemiyor. Evini biliyordum evine kadar da gidiyordum, eli boşda gitmiyordum, her gece kapısına çikolata bırakıyordum, ama öğrenci adamız bütçe sarsılmaya başlamıştı. Öyle 50 kuruşluk falan değildi aldığımız çikolatalar. Büyük Damak çikolatalardan alıyordum. inceden bir hesap yaptım gün de 3 liradan ayda 100 lira yapıyor. Bir keresinde de kapıdan binler almış çikolatayı ondan sonra bırakmamaya başladım. Çikolatayı kapısına bırakıp mesaj atıyordum kız benden soğumasın diye. Onla konuşmak bile yetiyordu bana. O sesi benim ruhuma dolanıyor, vücudumu sarıp sarhoş ediyordu. Sürekli görmek, dokunmak koklamak gözünün içine bakmak istiyordum ama kız benden kaçıyordu.
Bende kendimce yöntemler geliştirdim. Kızın ders saatlerini sınav saatlerini öğrenip evinin güzergahında yürüyüp karşılaşmış numarası yapıyordum. bir kaç kere de öyle karşılaştık ama yine sallamıyor yine sallamıyordu. bu sallamamasının sebebi çok geçmeden çıktı.

bir gün bana mesaj attı bir çocuk benle buluşmak istiyor diye. Neye uğradığımı şaşırdım hayır önce şaka yapıyor zannettim ama kız bildiğin ciddi. Kim falan dedim; arkadaşının sevgilisi varmış onun bir arkadaşıymış. Geçen hafta hep beraber yemeğe gitmişler orda görmüş çocuk bunu buluşmak istiyormuş. Eee napcaksın dedim bilmiyorum dedi. Sen bilirsin dedim. Tamam dedi.
Ulan biz kızın başkalarıyla sevişmesini yeni yeni hazmediyoruz bu yeni yeni şeylerle çıkıyor. Şimdi Liseli binler kıskandırmak için yapıyordur diyecek ama üniversitede kıskandırmak yok beyler.

Ben bi müminden duydum gibiyolarmış. ama nası gibmek

Ben kendi kendimi yiyip bitirirken kız yine mesaj attı. "Biz bu akşam buluşcaz, ev arkadaşımı otogara bırakıp bir yerlerde otururuz." Hayır bana ne lan ne diye söylüyorsun, karı milleti işte aklı bir taka çalışmıyor. Soruyorum şimdi bana böyle böyle yaptın die biz o zamanlar sevgili değildik diyo ulan bu da taş değil i kalp unutmuyor işte.
Herneyse beyler hava yavaştan kararmaya başladı arkadaşının nereye gideceğini biliyordum otobüs saatlerine baktım gidebileceği tek bir saat var akşam 8... O an hayatımın atarını yapıp üstümü bile değiştirmeden montumu giyip otogorda onları beklemek için evden çıktım saat 8 olmadan otogara vardım hafiften tırsıyorum da. Dayak yemek falan umrumda değil onları yan yana gördüğüm zaman bütün hayallerimin yıkılmasından tırsıyorum. Ne yapacağımı da bilmiyorum ama bekliyorum. 21 yaşıma kadar yaptığım gibi şimdi de bekliyordum.;
anneannem ben doğduğumda 3 ezan vakti emzirtmemiş; sabırlı olayım diye...
ondan mıdır ki ben hep bekledim...
evin en büyüğüydüm, sevgi gösterilsin diye bekledim, abiydım çünkü...
işimde herkes terfiyi gökten yağar gibi aldı, ben iki sene daha bekledim...
bomboş olan sıralar ben gelince doldu, bekledim...
peşi sıra giden otobüsler ben bekleyince gelmez oldu, bekledim...
ilk göz ağrımı, sevdiğimi senelerce bekledim, sonunda ben de bittim...
"bu defa beklemek yok bu kadar, tüketmek yok herşeyi!" dedim, "bekleyesin" diye beddua aldım herhalde
bekliyorum...
Ne kadar bekledim bilmiyorum belki bir dakika belki bir saat belki bir yıl belki bir ömür... Sonunda görmek istediğim şeyi görmüştüm Ev arkadaşı otogarın kapısından girmişti bende hemen yerimden fırlayıp otogarı göz gezdirmeye başladım. Bir yandan bakıyorum bir yandan tırsıyorum; Ya el elelerse ya kıza sarılmışsa aklımdan bin türlü şey geçiyor. Hadi diyelim gördüm ondan sonra napcm, hiç bir şey yok gibi evemi döncem, kavga etsek neye yarar. Ne yapacağımı bilmeden otogarda ki insanların yüzlerine bakıyorum. Bakıyorum, bakıyorum bakıorum...

Panpalar https://www.youtube.com/watch?v=xkjRoEVA4JE Bu şarkıyı da açın yanına iyi gidiyor.
Birden telefonum titredi. Heyecanla elimi cebime attim mesaji atan oydu. Biz gidiyoruz sende bekleme boşa yaziyordu. ulan ben mi göremedim ama yok gelmedi zaten züt kadar yer. sinirden kudurmak üzereyim. Ev arkadaşı söylemiş sonradan öğrendim, o da burda demiş kıza. incecik bir ses duydum beyler; ardından jilet kesiği gibi bir acı hissetmeye başladım. Bu ses ve acı hayallerinizin kırılmasının sesi, acı da onun acısı.
Bir sey hayal etmedim ama hayal kırıklığı yaşıyordum; benim yaşadığım hayal kırıklığı ''tek suçlusunun kendim olduğu koca bir yanlış anlamanın ürünü" olduğumu anlamamın hayal kırıklığı. Benim yaşadığım hayal kırıklığı; "o'nun için, sadece ben varım zannederken diğerleri ile çarpışmak zorunda bırakılmamın" hayal kırıklığı. Onunla ilgili hayallerim gözümün önünden avucumun içinden yok olup gidiyor. Artık Oturup kendi köşenize, sessizce izlemekten başka yapılacak herşeyin boş olduğunu gördüğünüz bir an olur ben de o andayım bir farkla benim yapacak son bir şeyim daha var.
Kafamdan bin tane soru geçiyor, gece beraber mi gelecekler, bunlar şimdi sevgili mi oldu, çocuk kıza bir şey aldı mı? Öpüştüler mi öpüşecekler mi, el ele tutuşacaklar mı?
Kalk dedim kendime gidiyorsun. Nasıl olsa kızın evini biliyorum, karartmışım gözümü kim durur benim karşımda everesti getir tek adımda atlarım üstümde. Kendimi ayaklarımın zütürdüğü yere bırakıyorum biliyorum beni onun evinin önüne züterecek, biliyorum ve kendimi everesti aştıracak ayaklarıma bırakıyorum.

Çok geçmeden kızın evinin önüne geldim. Ayaklarım artık otur bin kurusu seni taşıyacak gücüm kalmadı diyor. Hemen karşı apartmanın girişinde ki merdivenlere pusu attım panpalar, bir yandan saate bakıyorum bir yandan da evlerinin önüne. Zaman geçmiyor derler ya hakkaten öyle, saate bakıyorum iki bakmamın arasında bana sorsanız 10 dk geçiyor ama topu topu 1 dakika bile geçmemiş olur. Bazen aynı dakikada iki kez baktığım bile oluyor.
Dayanamadım mesaj attım kıza; napıyosunUZ? o sondaki uz benim hayatımda ki en yaralayıcı iki harfli hece. Telefon elimde çaresizce cevap gelmesini bekliyorum. Ve beklenen mesaj çok geçmeden geliyor.

Ulan o kadar koymuş ki o cevap şuan yazarken bile içim acıyor. "Bizi bekleme bir şey olduğu yok evine git uyu." Bir insan ancak bu kadar önemsenmez ancak bu kadar aşağılanır.
Kız bana resmen elden çıkartmak için etiket fiyatı yarıya düşürülen ürün muamelesi yapmıştı. manav satılmayacağını bildiği çürük malları sandığa doldurup dükkanın en önüne koyar, isteyen olursa oradan alır, kimse almazsa da atılır. ne fark eder? artık bir getirisi olamayacağı için ne olacağı da önemli değil.
kızın söylediği o kadar canımı acıtmıştı ki belki 15 dakika daha beklesem geleceklerdi ama giberim böyle işi deyip kalkıp kendi evimin yolunu tuttum. Eğer bir kız ben başka bir kızla buluşmaya gittiğimde gelip benim evimin önünde beklese koşa koşa yanına gelir diz çöker evlenme teklif ederdim. Ama o gibtir etti.

beyler okuyan var mı? okumaya değer mi

https://www.youtube.com/watch?v=JvgThaKmkk8
beyler dinleyin bunu da, çok fazla duygusala bağlamayalım. Onu beklerken oturduğum beton yüzünden ishal oldum panpalar. Bizim hayatımız böyle işte, tatlı tatlı bir şey yemesek bile hep acı acı çıkar, yaşadıklarımız.
O gün ne olduğunu bilmiyorum eve gidip yorganın altına girdim. Uyumak için yorganın altın a girdim ama uyumak ne mümkün. Ben belki çitten zıplayan koyunları sayarken o başka binlerin kucağında zıplıyordu. içimden keşke bekleseydim diyorum sonra da iyi ki beklemedim diyorum. Bu ne lan bizim hayatımız hep beklemekle mi geçecek, yeter diyorum ama aklım hep onLARda.
O gece kaç kere kabus gördüm, kaç kere ter içinde uyandım hatırlamıyorum. bin Furkan bile acımıştı bana, çocuk gece boyu başımda bekledi; zehirlendim zannetmiş; haklıda.
Zehirlenmiştim ama yediğim içtiğimden değil,hissettiklerimden zehirlenmiştim.
insan sadece yediğinden içtiğinden zehirlenmez ki. Bazen duygularınız, ruhunuz, yüreğiniz bile zehirlenebilir. En kötüsü de budur. Mideden zehirlenseniz bir hortum atar yıkatırsınız ama siz hiç ruhuna hortum attıran duydunuz mu? duyamazsınız. öyle olsa hangimiz acı çekerdik ki. Gider yıkatırdık ruhumuzu, gıcır gıcır olurduk. Tüm kötülükler, mutsuzluklar tüm sancılar akar giderdi...

Olimpos sahilindeki bir şatodaydım. ahşap tekneler yanaşıyordu sahile, veranda da beyaz tüller uçuşuyordu. küçük mumlar vardı masalarda; güneşten yüzü kızarmış inci dişli insanlar yıllık izinlerini geçiriyor ve yemek için sabırsızlanıyorlardı.

ben ise bu insanlara hizmet ediyordum, sabahtan beri bitmemişti istekleri. önce kahvaltıda sorun çıkardılar, sürekli onlara yalakalık yapıp işçilerini ezen gaddar 3 kız kardeşin işlettiği bir şatodaydım. kahvaltı saati bitti, geç uyananlar verdikleri paranın son kuruşuna kadar işletmeyi sömürmek istediklerinden, brunch kaprisiyle kafa gibmeye başladı. tatili değil, köleleriyle birlikte şatoyu satın almış sanki, öyle bir küstah tavır. kafamı kaldırıyorum tüm bu küstah tavırlara karşı; karşımda da onlar var el ele tutuşmuşlar Huri'nin elinde bir çiçek içimdeki nefreti şu an bile yaşıyorum gerisini göremeden uyanıyorum. Telefona bakıyorum ne bir mesaj ne bir arama, zaten beklemiyordum da.
Pijamaların su içinde. bin Furkan yatağımın dibinde uyumuş. içimden bir ses Lap-top'u açmam gerektiğini söylüyor. Sağa sola bakınıyorum yatağın altına doğru kaymış tutup hemen çıkarıyorum. Zaten geceden açık kalmış çok geçmeden de açılıyor.