üç ay boyunca uzaktaydik birbirimizden ama yakinken de uzaktık en azından böyle uzak olmak koymuyordu. Burnumun dibindeyken onu görememek daha çok üzüyordu beni..

o burnumun dibindeyken ben onu göremiyordum ya çevremde ki her şey yarım, her şey ekgib geliyordu. neye uzansa ellerim , onun elini tutmak isterdi önce. bedenimde hiç farklı değildi.

ya aklımın bana oynadıkları? o benim aklımda mıh gibi çakılıyken , çevresinde dolaştırırdı her düşünceyi. beyin acı duymuyormuş ya. bundan büyük acı mı olur du?

artık uzaktık ve ben kendimi 3 ay boyunca uzagiz o yüzden görüşemiyoruz diye kandirarak mutlu oluyordum. Pardon beyler Mutlu olmuyordum ama en azından mutsuz da olmuyordum diyelim. Çünkü artık mutsuzlukta mutluluk olmuştu benim için.

O ara hic tanimadigim bir kiz beni faceden ekledi adini suan hatırlamıyorum, gideri de vardi kızın. Ben önce iskillendim "ulan 21 yıldır kimse yanlislikla eklemedi simdi de ekleyecek hali yok bu isin içinde bi iş var" dedim. Huriyle konusurken hemen anlattim böyle böyle bir kız beni ekledi yazıyor diye. Hem belki beni kiskanir hem de zarf mi atıyor öğrenmiş olurdum. Yazan kizin niyeti belliydi daha ikinci günden yanına geleyim muhabbeti yapmaya baslamisti. Yani killanmamak elde degil.

Huriye hayatımda ondan başka kimse olmadığını göstermek için face sifremi verdim, yani ona istettim bir şekilde. Huri de bana yazan kıza "ben onun sevgilisiyim bir daha yazma" yazdı. O mesaji görür görmez sevinçten kuduracaktım nerdeyse. tamam dedim ya tamam bu is oldu artik sevgiliymisiz ben uydurmuyor musum diye kendi kendime zafer cigliklari atıyordum.

O gün bu konuyla ilgili birşey konuşmadık spontan olarak devam ettik sabah olunca Ben bir anlıkı cesaretle huriye "Günaydın sevgilim" diye mesaj attım. Kizin attigi cevap kisa ve netti beyler "yanlis attin galiba." Ulan madem sevgili degiliz niye benim ekmegime göz koyuyorsun demek geliyor insanin icinden ama diyermiyordum. Hiç bir şey demedim hatta o gün başka mesaj atmamıştım. O da atmamıştı. Huyuydu ben yazmasam yazmazdım, ölsem umrunda değildim.