ruhumun çevresine sarılmış bir çemberin etrafında dolanıyordum. tek düşüncem bu zehirlenmiş ruhumu kaç yerinden bıçaklayabileceğimdi. hayatımın en taktan yaşındayım. ergenlikten çoktan çıkmam gerekiyordu ama bu melankoli hala içimde dolanıp duruyor. duvarlara yazı yazmakla geçiyor ömrüm, odamın içinde bira kokusu ve sigara dumanı dışında onlarca ses var. yalnızlığımın getirdiği sesler. onlarca konuşan ağız susun dedikçe yükselen lanet olası sesler. bazen pes ediyorum “konuşun lan diyorum tek tek konuşun allah belamı versin dinleyeceğim hepinizi”. o zaman susuyordu bütün bu sesler işte o zaman daha kötü bir ruh haline bürünüyordum. ölümün bir aydınlama anı olduğuna böyle zamanlarda inanmaya başladım. bu zamanlarda büyük bir ölüm anını bekliyordum. kıyametin kopması, herkesin o telaş içinde olacağı anda aydınlanmayı bekliyordum. ve onunla tanıştım. ismini burada açıklamayacağım. bunu beklemeyin benden.