onun yalnızlığı, benim yalnızlığımı büyütüyordu. onun bir beyin tümörü vardı ve ölüme benden daha yakındı. bu büyük aydınlanmanın farkında mıydı yoksa bunun farkında olmayıp korkuyla mı bekliyordu bunu bilmiyorum. ilk konuştuğumuz gece saat 01:00 veya 02:00 civarıydı şuan net olarak hatırlamıyorum. ne konuştuğumuzu da ayrıntılarıyla anlatmayacağım. gustave flaubert’in de dediği gibi ‘gece yarısından sonra yapılan herşey edebe aykırıdır’. o gece sabaha kadar konuştuk. sonraki gece ben müsait değildim sonrasında o müsait değildi. bir kaç gece sonra yine konuştuk aynı tat yoktu. belki de o gece bitirmeliydik bu işi, bu aydınlanma anına o gece varabilmeliydik.