Zaten biriciğimi kaybetmiştim. Artık dayanacak gücüm kalmadı gibtiğimin semtine
Topladım pılımı pırtımı çıktım gittim istanbuldan dedemlerin yanına.
Özlemiştim. Bayağıda özlemiştim.
Günlerce sevgi gösterileri yapmışlardı bana. Ama çabuk sıkıldı herkes.
Ama ben kararlıydım yaz tatilini burada geçirip herşeyi unutucam. Döndüğümde ise üniversite için çalışıcam gibik bir yere girip okiyacam artık doğu moğu fark etmez isterse Suriye çıksın amk.
Günler geçmek bilmiyordu zerdayı düşünmek ölümdü.
Unutamıyacaktım sanırım. Korkuyordum. Arkadaşlarımlada görüşmüyordum herkesi özlemiştim ama herkesi.
Gitmek sadece işleri dahada zorlaştırdı.
Yaz tatilinin sonlarına doğru yaklaştık inanması çok güç ama zerdasız dayanmıştım lan.
Muzaffer aradı beni.
-Nasılsın.
+iyiyim muzaffer mevzu yoktu arayamadım kusura bakma kardeşim.
-Neyse bir arıyım dedim sen aramayınca geri dönecekmisin sen?
+Evet kardeşim dönücem.
-iyi tamam sevindim Kendine iyi bak.
+görüşürüz kardeşim
diyip kapattım ama nasıl mutlu olmuştum varya kardeşim silmemişti beni.
2. babam, abim, kardeşim dediğim adam unutmamıştı. istanbula biletimi aldım çıktım gittim okulun açılmasına az kalmıştı.
Gittiğim gün eve girip babamla konuştum oturup biraz.
Sonrada muzafferimin evine koştum.
içeri daldım sarıldık falan soğuktu ama
Yemek yedik onlarda.
Anlattım neler yaşadığımı falan bayık bir sohbetten sonra evegittim ama evde duramıyorum.
Zerdamın semtine gittim artık dayanacak gücüm kalmamıştı.
Yağmur fena halde yağıyordu. Üstüm başım sırık sıklamdı. Bir umut vardı içimde ki sormayın gitsin.
Zerdamın evinin önüne gelip mesaj attım
-Camdan bakarmısın?
cevap gelmedi ama bekliyordum en azından camdan kafasını uzatsın diye
5 dakika bekledim ama o 5 dakikanın her saniyesinde kahroluyordum.
Ya çıkmazsa?