ne kadar boktan bi dunya

mesela şu an ölmek, hiçbir neden yokken.
öylesine bir koltukta gözlerini yummak. sonsuzluğun kişiliğine.
oysa ki en iyi onlar bilirdi bizi, gözlerimizi kapatınca aklımıza gelenleri.
hiç aklımızdan çıkmayanların ütopik aşkları şimdi.
düşün ki,hepsini kollarımızın arasında tutuyoruz. düşün ki,onlar ölmüyor.
tüm sevilenler yaşıyor. mesela bunalrı düşünürken ölmek,bir yatakta.
kirlidir bu hayat, bilirsin.hiçbir şey yoktu, herkes kadar hiçbir şey.
ne olduğumu bilmiyorum,kim olduğumuda. kimsesizim işte o kadar.
herşey var hayatta fakat herşeyi yapan o anlam ekgib.
hayatın anlamı, olan biteni yazan kalemi bulmakta yatar ancak
bulunamıyor o kalem ve bir yerlerde kırılıyor.
zenci gırtalığının gölgesine o caz müziği yatıran kadınlar da yatıyor şimdi.
mesela şu an ölmek, gölgemiz dahi belirmezken.bir gece vakti.
ayağa kalkıp binlerce kelime yazmakta var, koltukta bira içmekte.
soyutluklar var biliyorsun o soyutlukları da.
bir çıkmaz da yaşamaktır en zoru. birine aşık olmak ancak onunla birlikte olurken dahi acı çekmek.
onunun yokluğunda da acı çekmek.bu,dünyanın en eşsiz fakat en güzel acı idi.
gelsinler üzerimize, tüm eski aşıklarımızı. ellerimizle boğduğumuz ne kadar acı var ise, gelsin.
karşısında dikiliyoruz işte, koltuğumuzdayız.tutmayın, gelsinler.
bu sefer ağlamayacağız, anlamları unutun, bizler yazacağız.
yokluğun ölen birileri var buralarda. mesela şu an.
bir anlamı yok bu olanların ve olmayanların.ben o olmayanlarım işte.
olmayan her ne varsa biziz. olmuyorduk işte, başarısızdık.
uyumayı dahi başaramıyorduk. utansınlar,uyutmayanlar utansın.
yüzlerimiz yok bizim,bir yüzümüz var ;
gerçeklik.