O geceyi unutamam, Tarık’ın "Anne..!" diye diye ikide bir uyanmasını, unutamam unutmadım unutamadım da...
Ve o geceden sonra o küçük yaşıma bakmadan hep Tarık’ın yanında oldum, o gün gelişinden sonra; Tarık’ın abisi, kardeşi, sırdaşı olmuştum geçen zaman ile.
Zeki bir çocuktu ne yalan söyleyeyim.
Tarık gibi niceleri vardı. Ne hayatlar vardı, o binanın içinde, ne öksüz ne yetimler vardı.
Her bir köşede bir anne yazısı vardı.
O binanın duvarlarının en çok duyduğu sözdü "anne" sözü.
Şanslı olanlar da vardı tabiki, ismini hatırlayamadığım çocukları da evlat edinenler olmuştu.
Tarık ile oynuyorduk oyunumuzu, diğerleri ile pek anlaşamıyorduk.
Kavgamız oyuncak kavgasıydı tabiki.
Koskoca bir buçuk yıl geçmişti ve Sülo gelmişti...
Süleymandı asıl adı. Ama babası Sülo'm dermiş ona. Adını sorduklarında bile Süleyman demezdi hiç. Hep "Sülo" benim adım derdi. Gözde abla başlarda Süleyman dedikçe adeta delirirdi Sülo. Sonra Gözde abla da dahil herkes Sülo diye çağırdı zaten onu, ta ki o Allah'ın belası müdüre kadar...