Kahvaltımızı yaptıktan sonra, yatakhaneye geçtik.
Yatağımın yanındaki pencereden dışarıya bakıyordum.
Anneler babalar, çocuklarının ellerinden tutmuş büyük ihtimal bayramcı gezmelerine gidiyorlardı.
Umutsuzca onlara bakıyordum.
içimdeki anne baba sevgisi her yerimi kaplıyordu bu günlerde.
Onlar için çok büyük mutlu bir gündü ama biz yetimler için yalnızlığımızı hatırlatıyordu.
O bina altındaki herkes de benim gibi düşünüyordu.
Biraz sonra Sülo geldi yanıma.
- Abi bi çekilirmisin, dedi.
- Niye lan başka penceremi yok git oradan bak, dedim.
- Abi çekil işte, dedi.
- Çekilmiyorum amk, diyerek ısrar ettim.
ikimizde pencereden bakıyorduk. Ben boş boş gelen geçene bakıyordum ama Sülo, sanki birisini arıyordu.
Saate baktı.
-Allah Allah niye geçmedi ki? dedi.
Boş boş anlamsızca yüzüne baktım.
-Kime bakıyorsun lan şizofren misin oğlum sanki tanıdığın birisi var amk, dedim.
-Abi sürekli her gün bu saatlerde buradan bir kız geçiyor ona bakıyorum, dedi.
-Aşık mı oldun sen? dedim.
Bir şey diyemedi, demedi boynunu aşağıya büktü sonra bir hışım ile
-Aşık oldum abi ne var? dedi.
-Hiç sesini duymadığın birisine aşık olmayı nasıl becerdin? dedim.
-Abi dalga geçeceksen gidiyorum bak, dedi
-gibtir git, dedim. Sanki gideceğin nere varsa, dedim gülerek.
-Yatağım var abi oraya giderim, dedi ve gitti.
Bu bina böyleydi işte, hiç sesini duymadığınız birisine aşık oluyordunuz.
Yoldan geçen bazı insanlara anne baba diye sarılasınız geliyordu.
Değişik bir yerdi. Zor bir yerdi. Hayata bir sınıf yenik başlayanların yeriydi. Yetimhaneydi...