Kapının önünde bir ambulans vardı. Köşedeki lambanın altında o tabutlu adam ambulansa doğru bakıyordu. Ambulansa koştum gittiği hastaneyi öğrendim bende oraya geçtim. Nermin teyze ağlıyordu, yanına gittim. Osman Hoca o kitapla uğraşırken birden yere yığılmış, benim rüya gördüğüm sıralarda olduğunu tahmin ediyordum. Deliye malum olur derler ya o hesap. Sonra evde benim için yazdığı kağıtları almam gerektiğini söyledi Nermin teyze. Tekrar Osman hocanın evine gidiyordum. Kapıyı açtım. Evin içim simsiyah bir dumanla doluydu. Hemen Osman Hocanın yazdığı kağıdı aramaya başladım. Masanın üstünde duruyordu. Evden çıkmaya hazırlanırken birden evin içinde rüzgar esmeye başladı. Rüzgarla birlikte içerideki o dumanda harket ediyordu. Yüzüme çarpıyor ve genzimi yakıyordu bu duman. Hocanın verdiği kağıdı okumaya başladım. Cinler çığlıklar halinde gülüyordu. Bu sefer gördüklerim çarşaflı değildi. Çarşaflılardan daha korkunçtu. ilk defa gerçek formlarını görüyordum. Derileri yanmış gibi gözüküyordu. Saçları uzundu ve iğrenç gözüküyordu. Dişleri yine sivriydi. Dilleri yılanınkine benziyordu. Rüzgarın hızı daha da arttı. Okuduğum şeyler neden işe yaramıyordu.