--- FINAL PART---
,
Aynaların en uç köşesine geçip şeyhimin söylediklerini tekrar ettim şeyhim bunları söylemeden önce ora da yanıma gelene saygıda kusur etmemem gerektiğini söyledi. sonra ayna da kendi gözüme odaklanmaya başladım 15 20 sn sonra gözlerim kapandı vücudum kas katı kesildi, gözlerimi açtım muhzeyni ile olduğumuz yere benzeyen biryerdeydim. Arkamı döndüğümde hayatımda hiç karşılaşmadığım bir varlıkla karşı karşıyaydım. Bir apartman kadar uzun boyu olan birşey yukarıdan bana bakıyordu. Muhzeynide müslümandı ama yine de çirkin görünüyordu gözüme. Ama bu sanki şeyhime bakıyormuşum hissi verdi bana. Selamun aleyküm verahmetullahi ve berekatühü dedim aynı şekilde karşılık verdi. Sesi öyle garipti ki bana acayip bir güven veriyordu. Sonra gel dedi arkasından yürümeye başladım ve yine muhzeyninin beni zütürdüğü yere gittik. Muhzeyniyi görünce bize saldırmaya çalışan cinler şimdi korkudan kaçacak yer arıyor gibiydiler. Hani kavgaya abinizi getirirsiniz ya aynı öyle bi histi bu da. Kaçmaya çalışan varlıklar yerlerinde çivilenmiş gibi kaçamıyorlardı. Rahmani ne bir çizgi çekmişti ne de bir ön konuşma yapmıştı. Değişik bir dille bu topluluğa doğru bagırdı. Sesinden azap duyuyorlardı sanki çığlık sesleri yükseliyordu sonra rahmani ellerini oraya doğru uzattı ve yine bağırdı. Topluluk kenara çekildi ve içlerinden daha önce beni alacaklarını söyleyen 3 ifrit çıktı. Gelmek istemiyorlar gibiydi ama bize doğru yaklaşıyorlardı. Artık aramızda mesafe kalmamıştı. ifritler korkuyorlardı rahmaniden. Rahmani anlayacağım şekilde konuşmaya başladı.
Bu ademoğlundan ne istersiniz ? üçü birden aynı anda kısas dediler. Rahmani yine kızgın şekilde bağırarak, ey kafirler rabbiniz olan allahın dininden misiniz ki bu dinden birine kısas istersiniz ?
Hiç cevap veremediler, sonra kabilemizden x ‘i öldürdü dediler. Rahmani yine sinirli bir şekilde hile ile kendi kabilenizden birini öldürterek mi kısas istersiniz ?
Cevap: yok. Cevap veremediler. Şimdi sizlere söylüyorum ne bu ademoğluna ne de türlü azaplar ile korkuttuğunuz ibrahime bir daha ilişmeyeceksiniz. Yoksa Alemlerin rabbi olan Allah’a yemin ederim tüm kabilenizi katlederim.
ifritlerin ağzından tek kelime çıktı, bizim rabbimiz olan cann da bunu sana ödetecektir. Rahmani gülmeye başladı. Tıpkı ifritlerin bana güldüğü gibi gülüyordu. Cann bir yaratılmış şeytandır, yaratılmıştan rab olmaz, o sizin imtahanınız olarak yaşamıştır ve yemin olsun ki rabbimin gözünde hiç bir yeri yoktur dedi. Bunun üzerine ifritler bağırmaya çığlık atmaya başladılar birşey söyleyemediler. Rahmani tekrar söze girdi. Bu ademoğlu ve ibrahimin peşini bırakmayı kabul etmiyorsanız siz üçünüzü Atalarınızın Peygamber efendimiz ile yaptığı anlaşmaya ve rabbime sığınarak cehenneme göndereceğim. ifritler kabul etmiyoruz dedi. Rahmani yine sinirli bir şekilde.
Siz kibrinize ve gururunuza yenik düştünüz , tıpkı en büyük rab olarak gördüğünüz iblis gibi. Şüphesiz cehennemde de onunla olacaksınız diyip anlamadığım bi dilde bağırmaya başladı o bağırdıkça ifritler çığlık atmaya ve yanmaya başladı, arkada ki topluluktan da bir çok cin yanmaya başladı ve rahmani sözlerini bitirdiğinde hiç biri kalmamıştı. Rahmani yeniden topluluktan birilerini çağırdı. Hiç gelmek istemediler ama rahmani onları bir şekilde ayağımıza getiriyordu. Gelen 2 ifrite de , gördükleriniz size ibret ve ders olsun. Sizinle yeni bir anlaşmamız var ve tek taraflı. Bu Allah’ın kuluna ve ibrahim adlı kuluna kayıtsız şartsız kendilerine ve soylarına rahatsızlık verdiğiniz vakit kabilenizden kimseleri bırakmayacağım dedi. ifritler bu anlaşmayı kabul ettiler.
Rahmani ibrahimi de kurtarmıştı ve benimle selamlaşmak dışında hiç bir kelam etmemişti geri dönüp geldiğimiz yere gittik. Allahın rahmeti ve bereketi şeyhinizin ve sizin üzerinize olsun diyip kayboldu. Gözümü açtığımda aynanın karşısında kendime bakıyordum, şeyh oda da yoktu hemen odadan çıkıp onların oturduğu odaya girdim. Şeyhim sanki olanları biliyormuşcasına hiç birşey sormadı. Sadece rabbim izin verdi ve bitti artık dedi. Dayım ve ömer hocaya olanları anlattığımda ağlamaya başladılar. ibrahimse bi köşede boş boş duruyordu