güzel başlık
bi taharat da biz alak:

tommyverceddi kardeşimin anlattığı gibi esasında maddi olmayan bi garibanlığımı anlatayım.
anlatması çok kısa sürecek ama 7 sene yaşadım.

iki göz toprak bir evde doğdum, 7 yaşına kadar da orada yaşadım, şiddetli yağmur yağdığında evden çıkardık sağlam olmayan toprak dam çökecek diye. ama benim garibanlığım böyle birşey değildi. çok gibimde de değildi. hiç üzülmedim maddi konulara. anam garibanam çilekeş anam olağanüstü sevgisiyle hiç hissettirmedi böyle şeyleri adeta bize. benim derdim başkaydı. ben daktilo almasını istiyordum beyler babamın bana. alınamayacak kadar pahalı birşey değildi. tam yedi yıl beyler, 7 koca yıl bekledim. hep istedim çok şımaramadan. çünkü bizim zamanımızda mızlanmak, şımarmak vs neydi bilmezdik. çok uzatırsak dayağımızı yer otururduk.
yazar olacaktım, senarist olacaktım, acayip romanlar yazacaktım onun verdiği istekle. alınmadı...

sonra birgün yaşım 16 iken eve bi geldim, küçük kardeşime bi alet alınmıştı.
daktilo gibi harfleri vardı klavyesinin, ama buna kağıt takmana gerek yoktu, yazdıkların direkt ekranında beliriyor, istersen yanındaki başka bir aletten kağıda aktarılıyordu. istersen yazmak dışında da bir sürü renkli sesli güzel şeyler yapabiliyordun.
kardeşim hiç roman yazmadı, hikaye bile yazmadı o aletle.
ben de hep mesafeli durdum. çok kaynaşmadım hiçbir zaman. onu hiç kıskanmadım ama bu kadar değer uçurumu olmasına hep üzüldüm kardeşler arasında. hiç bir zaman fazla hoşlanmadı benden babam. üç kardeş arasında en iyi okulları ben okudum, en uyumlu bendim, eve hiç bela getirmedim, kimseyle kavga bile etmedim babam sıkıntıya girmesin diye. ama sevmedi işte.

büyüyüp kendi paramı kazandığımda ve devam eden hayatımda da kendime asla daktilo almadım, babam alsa güzel olacaktı o. daha çok cezalandırdım babamı çocukluktan kalma vicdanımda.

şimdi maddi yönden en iyi durumda benim kardeşler arasında. hatta bütün ailede.
ama en gariban benim beyler hâlâ.