Tıpkı bir film sahnesi gibi. Kadın komiğime gidiyordu. Muhabbeti buraya kadar taşıyanda bendim. Dediğim gibi,bir an önce sabah olmasını ve bu sıkıcı hastaneden gitmek istiyordum.Ama kadın merakımı cezbetmişti. Konuşmak istemediğimi yüzüne söyleyemezdim. Büyük ihtimalle şizofrenin tekiydi. Doktorlara,bakıcılara okuduğu navalları bana da anlatacaktı belkide. Hiç sormamış gibi davrandım."iyi geceler,bir sorununuz olursa bana bildirebilrisiniz,ön bahçede kulübede olacağım"

Kadının yanından kalkıp tekrar kulübeme döndüm. Hava soğuktu, içerisi oldukca sıcaktı.Bu biraz da olsa moralimi düzeltti. Tekrar kameralarla dolu olan masaya oturdum.