Hastanede çalışan bir güvenlik görevlisiyim.Kırsal kesimde olan bir hastane oldupu için pek kalabalık değil.Tek tük gelen ambulanslar,dışarıda bekleyen hasta yakınları.Her zamanki gibi,sıkıcı bir gece.

Sigarami bitirdikten sonra kulübeye döndüm.Önümdeki bilgisayarda hastanenin koridorlarını,ana salonları herşeyi görüyordum.Arkama yaslandım ve masada duran mini tv yi açtım.

Güncel haberler,sıkıcı kanallar.Televizyonu kapattım.

Omuzumdaki telsizden bir cızırtı geldi.Kulağıma yaklaştırdım.Dinledim.

"Hastanenin arka bahçesinde sinir krizi geçiren bir hasta yakını var.Sakinleştiremiyoruz.Güvenlik görevlilerini çağırın"

Gece gece illa bi muallaklik olacak tı.Montumu giydim,fenerimi yaktım ve arka tarafa doğru yürümeye başladım.Bir kadın vardı,bağırıyordu,etrafındaki insanlara saldırmaya çalışıyordu.Hasta bakıcılar sakinleştirici vererek kadını zapetmeye çalışıyorlardı.Beni gördüler.Yardım istediler.Kadını kollarından tutup sakin olmasını söyledim.

Edit:

Evet beyler,hikayeyi sevdiniz ve elimden geldiğince devam ettiriyorum.Öncelikle hepinize ayrı ayrı teşekkür ediyorum ve bonus olarak daha önceden yazdıgım hikayeninde linkini atıyorum buraya.
Bu hikayemde zombi temalı beyler,buyrun;
http://www.incisozluk.com...bili-hikaye-gelin-beyler/

Okuduktan sonra,okudugunuza dair herhangi birşey yazarsanız sevinirim.Hadi öptüm.

Sanırım olayların yaşandığı mekana geldim. Yoğun bakım odasının kapısı yarım açıktı. Hasta bakıcılar doktorun boynundan akan kanı durdurmaya çalışıyorlardı. Yanlarına yaklaştım. Doktor ölmek üzereydi. Yüzü mosmordu. Telefon ışığı ile doktoru tedavi etmeye çalışıyorlardı.

Silahla odaya daldım. Evet,kadının dediği gibi.Bir kız. Köpürüyor,çığlık atıyor. Kollarını bağlamışlar ama sökmek üzere. Gözleri arkaya kaymış. Sağ solu sürekli ısırmaya çalışıyor.
Diğer hemşireler beni görünce çağırdılar, kadını zaptetmemi istediler. inanamıyorum,genç bir kıza göre inanılmaz güçlüydü. Tutamıyordum.Bana bakıp bağırıyordu.Bi anlığına kötü hissettim. Kolunda bağlı olan şeyleri sökmek üzereydi. Hemşirelerden onu kısa bir süreliğine tutmalarını istedim.
Ellerini, yattığı sedyenin demirlerine kelepçeledim. Bunları sökemezdi. Elleride aşşağıda kalıyordu. Kendinde de zarar veremezdi.
Ama inanılmaz güçlüydü. Sürekli hemşirelere bağırıyor. Neler olduğunu soramadan diğer doktorlar derhal dışarı çıkmamı söyledi.Ben bir güvenlik görevlisiyim,bu tür durumlara müdahele etmem gerekiyordu.Ama umrsamıyorlardı, itiraz etmeye kalmadan beni dışarı çıkarmaya çalıştılar.

Bahçeden bile duyulmaya başlamıştı sesler. Silahımı belimden çıkardım.ilk koridor çok sessizdi.Ana koridora gitmek için merdivenlerden çıkmam gerekiyordu. Kimse yoktu. Hızlı adımlarla merdivenlere yöneldim.O kızın çığlığı, dizlerim titriyordu. Neler olduğunu bilmiyorum,o doktor... neden içeriden o şekilde çıktı. Beynimde şimşekler çakıyordu.Tek gecelik para için belkide neler gelecekti başıma.

Kadın sürekli çığlık atıyordu.Ne olduğunu anlayamadım.Çalıştığım güvenlik şirketi beni 1 geceliğine buraya görevlendirmişti.Tek gecede başıma bela almak istemiyordum. Günlük paramı alıp gitmek istiyordum sadece

Sürekli, sürekli bağırıyor.Ne olduğunu sorduğumda cevap vermiyordu.En sonunda ellerini arkadan kitledim, arka diz kapağını ayağımla ittirdim ve diz üstü çökerttim. Kadının bu şekilde bağırması siniri mi bozmuştu. Hasta bakıcılardan tekrardan sakinleştirici yapmalarını istedim.

Dediğimi yaptılar, kadın bir yatışır gibi oldu. Kaldırıp bahçedeki banklara zütürdüm. Oturdu.Bende yanına oturdum. Donuk donuk bakıyordu etrafa.Çok geçmeden neler olduğunu sordum

Dua ediyordum."ANA KORiDOR-KARDiYOLOJi-YOĞUN BAKIM" yazan hol girişine daldım. Sesler devam ediyordu. Sadece kız değil, başkalarıda vardı. Tahmin edin ne oldu, koridorda ağır adımlarla ilerlerken elektrikler kesildi. Fenerimi çıkardım. Korkudan ne yapacağımı şaşırdım,bir güvenlik görevlisine göre fazla korkuyordum. Sakinleşmeye çalıştım. Fener ile koridorda yürümeye devam ettim.

+NELER OLUYOR? BENi DUYAN VAR MI?

gereksiz bir cümle sarfetmiştim. Korkudan olsa gerek. Bağırık seslerinden başka birşey duymuyordum.

"Ana koridor" kamerasını izlemeye başladım. Dikkatimi çekmişti. Diğer odalardan çıkan doktorlar yoğun bakım odasına gidiyorlardı. Hastanedeki bütün çalışanlar nedense yoğun bakım odasına hücum ediyordu.Ne olduğunu merak ettim. Kadının dediklerini hatırladım. Onun kızı yoğun bakımdaydı şu an.

Diğer kameraların seslerini kısıp, izlediğim kameranın sesini açtım. içeride bir çığlık sesi vardı.Çok acı bir çığlık. içeriye girenler de bağırıyordu. Olaya müdahele etmem gerekebilirdi.Ama istemiyordum. Eğer bi durum olsaydı beni mutlaka çağırırlardı.

Tıpkı bir film sahnesi gibi. Kadın komiğime gidiyordu. Muhabbeti buraya kadar taşıyanda bendim. Dediğim gibi,bir an önce sabah olmasını ve bu sıkıcı hastaneden gitmek istiyordum.Ama kadın merakımı cezbetmişti. Konuşmak istemediğimi yüzüne söyleyemezdim. Büyük ihtimalle şizofrenin tekiydi. Doktorlara,bakıcılara okuduğu navalları bana da anlatacaktı belkide. Hiç sormamış gibi davrandım."iyi geceler,bir sorununuz olursa bana bildirebilrisiniz,ön bahçede kulübede olacağım"

Kadının yanından kalkıp tekrar kulübeme döndüm. Hava soğuktu, içerisi oldukca sıcaktı.Bu biraz da olsa moralimi düzeltti. Tekrar kameralarla dolu olan masaya oturdum.

Tam dışarı çıkacaktım ki...
Kız kolundaki zincirleri kırdı. Arkası sedyeye dönük olan hemşirenin ensesine sarıldı ve geriye çekti. Hemşireyi inanılmaz bir öfkeyle parçalıyordu. Diğer doktorlar kızı ondan ayırmaya çalışıyorlardı. Silahimi çıkardım, kabzasını ters tuttum, kızın gırtlağına denk getirip kendime doğru çektim. işe yaramıyordu. inanılmz güçlüydü. Hemşirenin boynunu parçalamıştı. Kadın ölmüştü.

O hemşireyle işi bitince bana saldırmaya çalıştı.Üzerime sıçradı ve boğazımı kapmaya çalıştı, salyası suratıma akıyordu. Bağırıyordum,yardım istiyordum.Onu üstümden atamıyorum.
Bir anlık açığını yakaladım. Ayaklarını,kendi ayaklarımla kitledim. Ters bir haraket yaparak dengesini kaybetmesini sağladım.Bir anlığına düştü. Hemen yerdem kalktım. Silahımı çıkardım ve sağ bacağına bir el ateş ettim.

Acı ses devam ediyordu. Beni istemsizce germişti. Ambulansaların önünde duran ambulans şoförleri bile girmişti içeri. istemsizce ürperdim. Bahçe zifiri karanlık,bir kulübenin içindeyim ve içeriden gelen sesler. Gerçekten korkuyordum. Belimdeki silah az da olsa cesaretlendiriyordu beni. Böyle olmayacaktı. Tekrar montumu giydim. Feneri aldım,tam dışarı çıkacaktım ki,kameradaki görüntüler tekrardan dikkatimi çekti.

Bir adam, daha doğrusu doktor. Boynu kanlar içinde yoğun bakımdan çıktı. Yavaş adımlarla ilerledi ve yere düştü. Diğer hasta bakıcılar onu yerden kaldırıp sedyeye oturttular. Yerler kan içindeydi. Böyle olmayacaktı. Kulübeden çıktım ve hastane kapısına doğru yürüdüm.

Kadın normale dönmüş gibiydi. Hala cevap vermiyordu.

+Hasta yakınısınız sanırım, noldu?
Kadın donuk donuk bana baktı
-Kızım içeride, ağır yaralı. Yoğun bakıma aldılar
+Geçmiş olsun, eğer sormamda sakınca yoksa, kızınız nasıl yaralandı?
Kadının gözleri fal taşı gibi açıldı. Tekrardan ağlamaklı oldu. Yüzüme baktı.
-Bunu sana anlatsam bile bana inanmayacaksın.

Hikayede hata arayan zütverenlere tekrardan seslenmek istiyorum.

Eğer bu hikaye bol kuzen gibmeli,bol gibiş olan bi hikaye olsa eliniz gibinizde şuku manyağı yapardınız eminim.Ama ne yazık ki o tarz bi hikaye değil. Neden bu kadar eleştri aldığımı artık dha iyi anlıyorum.

Merdivenlerden elimden geldiğince hızlı çıkıyordum. Onlarda hızlıydı ve yorulmuyorlardı. Nefes nefese kaldım. Yapacak bi'şey yok, onları bi şekilde yavaşlatmam lazım. Merdivenin bittiği yere geldim. Arkaya hızlıca döndüm, önde gelen kadının göğüsüne tekme attım. Diğerini ise itmeye çalıştım, kolumu anında kavradı. Estetik bir haraketle kurtuldum ikiside feci bir şekilde merdivenlerden düştü

.Silahımı tekrar çıkardım ve üst katın koridorlarına gittim. Hasta odalarından sesler geliyordu. Elektriğin olmaması beni çok geriyordu.Alt katta patlak veren olay üst kata da sıçrayacaktı. Hastalar bi durum olduğunu farketmiş olmalılar ki bağırıyorlardı, yardım istiyorlardı. Aşşağıdakilerde çıldırmış bir şekilde bu katın merdiven girişine ulaştılar. Yaklaşık olarak 8 kişiydi, üzerime koşmaya başladılar.Dar bir koridor, yapacak hiçbir şey yoktu

Kız afallar gibi oldu.O anlık onu etkisiz hale getirmiştim. Tekrar ayağa kalkabilirdi.Çok öfkeliydi. Hemşirelere ve diğer doktorlara dışarı çıkmalarını söyledim. Telsizimden,merkeze haber verip destek isteyecektim. Konuşuyordum,durumu anlatıyordum ama karşılık alamıyordum. Hala elektrik yoktu, karanlık daha fazla geriyordu bizi.Çok geçmeden, telsizden tekrar yardım çağrısı yaptım, cızırtı şeklinde karşılık aldık. Aradan sesler geliyordu, bağırık sesleri, silah sesleri...

Çıldırmak üzereydim. Kız hala yerdeydi.Üstüne çıktım, dizimi boğazına dayadım haraket etmesini engelledim.

Çok geçmeden, koridordan sesler gelmeye başladı. Neler olduğuna bakmak için hemşirelerden biri dışarı çıkacaktı ki... kameradan gördüğüm doktorda hemşireye saldırdı.O yaralı doktorun yanında duran hasta bakıcılarda kudurmuş bir şekilde içeriye saldırdı. Dikkatim dağılmıştı, kız ayağımın altından kurtulup tekrar üzerime çıkmaya çalıştı.

Boğazımı yakalamaya çalışıyordu. Hemşireler teker teker ölüyor, yerden kalkan diğerlerine saldırıyordu. Hastanede kaos ortamı vardı. Kızın suratına silahımla vurdum. Yere düştü. Ayağa kalktım. Yoğun bakım odasının bir çıkışı daha vardı. Odanın arka tarafında kalıyordu.2 kişi gözünü bana dikmişti. Silahımı onlara doğrulttum.Üzerime doğru koşmaya başladlar.Önümde duran sedyeye tekme atıp üzerlerine ittim. Biraz yavaşlar gibi oldular. Kapıya doğru koşmaya başladım. Peşimden geliyorlardı. inanılmaz hızlıydılar. Kapıdan içeri girdim, arkasına geçip girmemeleri için ittirmeye başladım.Bu şekilde çok tutamazdım. Girdiğim kapıda 2 merdiven vardı. Biri hastanenin üst katına, diğeri ise arka bahçeye çıkıyordu. Dışarı çıkıp açık arazide kaçmaya çalışmak dezavantajıma olabilirdi. Kapıyı daha fazla tutamayacağımı hissedince, yukarı doğru çıkan merdivenlere koştum.

Kadını kolundan tutup kalkmasına yardımcı oldum.Çocuk arkama saklanmış koridora bakıyordu. Kadın;

+Az önceki silah sesleri,siz mi yaptınız?
-Evet, mecbur kaldım.

kadın hafif bir sırıtmayla yattığı yerden kalktı. Kolundan tuttum.Çocukta arkamdaydı.2 kişinin sorumluluğunu almıştım üzerime.
Merdivenlerden indik. Kadının sağ bacağında mermi izi vardı, yürürken topallıyordu.
Arka bahçeden dışarı çıktık.2 tane ambulans vardı. Daha önce böyle büyük bir araç kullanmamıştım. Bunlara binip buradan uzaklaşabilirdik.

Tabelayi gördük sonunda kasabaya varmistik
Kimse yoktu sanırım. Marketler yağmalanmıştı buradan işimize yarayacak herhangi bisey bulamazdik.
Ambulansı sokağın kenarına çektim. içinden indik ve yavaş adımlarla sessiz sokaklarda yürümeye basladik

Kapılar kilitliydi, anahtar olmadan açamazdım kapıları.
Kadına, çocuğuyla birlikte beni burda beklemesini söyledim. içeride bir ambulans şoförünü vurduğumu hatırladım. Onda anahtar olmalıydı.
Silahımda kalan 3 mermiyle birlikte tekrar o kan kokan, karanlık koridorlara daldım. Seri haraket ediyordum. Koşarak merdivenlere geldim. Hızlı hızlı çıkıp 2. kata geldim. Kurtulduğum odanın kapısının ilerisinde öldürdüğüm adamı gördüm. Belinde anahtar asılıydı.Onu alıp koşar adımlarla tekrar aşşağıya indim.

Bağırarak üzerime gelmeye başladılar, ateş etsem bile faydası olmazdı, sekizini birden indiremezdim çok hızlı koşuyorlardı.
Koridorun sonunda büyük bir duvar vardı, koridor bir yere çıkmıyordu yani.
Yan tarafta duran odaya daldım. Kapıyı arkamdan kapattım. Hepsi aynı anda ittiriyordu, karşı koyamazdım, hatalı bi haraket yapmıştım, kurtuluşumu imkansız hale getirmiştim.

Birkaç tanesini bu şekilde aldığımı hissediyorum, kapıdaki ağırlık azalmıştı. Mermimde azalmıştı. Kapıyı iterek açık kalan yerden dışarı baktım. Tahmin ettiğim gibi,tek kişi kalmıştı. Kapıyı tekme açarak açtım. Tekkenin verdiği etkiyle kapının arkasında kalanı yere dusurdum. Kalkmasına bile fırsat vermeden kafasına 1 el ateş ettim. Hastane penceresinden dışarı baktım.En yakın kasabanın üzerinde 2 helikopter vardı. Kalabalık yerlerde kaos ortamı daha fazlaydı herhalde buraya kıyasla.Bir anligina kendimi daha iyi hissettim

Küçük çocuk yanıma geldi, elimi tuttu."yanındayız, korkmana gerek yok" dedi.Bu cümleler, bunu bir çocuktan duymak istemsizce mutlu etmişti beni. Egildim,çocuğu kucağıma aldım "teşekkür ederim küçük dostum, artık sayende daha iyi hissediyorum" dedim.