bir iki kalaydan sonra topsuz maç yaptık. evet panpalar topu vermedi ve hayatımın en güzel antrenmanını o gün o toprak sahada yaptım ben. kısaca anlatmak istiyorum: iki takım olarak sahaya yayıldıktan sonra hoca kalecinin ismini söyleyip olmayan topun onun kontrolünde olduğunu belirtti. kaleci de bekinin adını o da herhangi birinin adını söyledik durduk işte. ismini söylediğimiz adamın yanına kadar koşmak tek şarttı. bir takım koşarken diğeri izliyordu sadece gol diye bağıracak olan malı bekliyordu.

ikinci maçımız uzak bir kasabanın okul takımıylaydı. bilin bakalım o uzak kasabadan merkeze gelip giden kimdi? neyse tanıdığım yüzlerle olan maçta 3-1 galip gelmiştik. mutluydum. golün birinin ortasını yapmak gurur vericiydi. hele ki golü atan size doğru koşup sarılıyorsa. (çocukla üniversite bitene kadar görüşürdük askerde şimdi)

bu arada maçlar ikindin oynanıyor ve benim eve varmam havanın kararmasına dolayısıyla akşam yemeğine denk geliyordu.

eve geldim asistini yaptığım golü en başından tüm ayrıntısıyla anlatırken, - topla 3- 4 metre gittim sonra mehmet' in tam kafasına açtım ortayı... tahmin edilen şahıs--- o kadar becerikliysen kaleye niye vurmadın.

belki basit bir cevaptı ama hevesini yitiriyordu işte insan.