gruptan çıkmıştık, sürprizde değildi açıkçası iyi hazırlanmıştık, yetenekli ve koşan bir takımdık. günümüz turnuvalarının çeyrek finaline denk gelen kısımdaydık tam olarak. 8 takım kalmıştı favoriler bizim grup lideri (zengin ve kalabalıklar) olan okul ve ilçenin en pis en tehlikeli mahallesininkiydi.

şanslıydık bize bu takımlar ilk maçta gelemeyecekti. rakibiz sıradandı son derece sıradan.
grup maçlarından da kolay geçti diye hatırlıyorum o maçı. 2 asist yapmıştım birisi karambole oldu ama topu oraya gönderen bendim neticede. bu maçtan çok sonrasını net hatırlarım.

son düdükle beraber 7-8 dakikalık sevinç gösterisi sonrası hocanın yanına varmıştım. o da mutluydu o an, nadir görülürdü gülümsemesi ve ağzı kulaklarındaydı. seslendi, wezirle mehmet gelin buraya. gittik yanına karşısında hep ciddi olma ihtiyacı duyardım. az ilerde duran iki adamı gösterdi. sizinle görüşmek istiyor akdenizden.

o anın tarifi yok işte, korku, heyecan, şaşkınlık, endişe, mutluluk, hepsinden bir tutam.

şimdi ise hüzün...