ve final maçı.

aynı grupta ilk maçımızı kaybettiğimiz züppelere karşı. ayrı bir hırs vardı içimde o gün. karşı takımdan 4 kişi (sonradan tanıştık üçüyle) de mehmet gibiydi. babasıyla görüşmeye gitmişler işte.

maçın ilk düdüğüyle beraber baskı yiyorduk. elemanlar 15-20 dakika çıkartmadı bizi. gol yemiyorduk ama topda yapamıyorduk. sonra dengeledik oyunu devreye kadar. arada hoca beni merkeze aldı. pas yapacakmışız. uzun oynamayacakmışız. önde basacakmışız.

aranızda hiç merkez orta saha oynayan var mı bilmiyorum ama futbolun en zor mevkisidir benim için. koş babam koş bitmiyor o saha her yöne doğru sürekli hareket halinde olmak zor açıkçası. ama idare ettik 0-0 bitti maç. çok pozisyonda olmadı . tatsızdı açıkçası.

direk penaltılara geçilecekti. kenarda oturmuştuk hoca söylüyordu isimleri. en son wezir dedi. heyecanlandım.