ilk penaltıyı onlar kullanıp atmıştı. kalecimiz çok da iyi değildi açıkçası. bizim ilk penaltı mehmetindi o da attı golünü. 1-1, ikinci ve üçüncü penaltılarda gol olmuştu. 3-3. rakip yine atmıştı kaleci sağolsun çıkarabilirdi aslında. bizim şu sonrada girip bek oynayan çocuk vardı ya hani o mal bile attı işte golünü 4-4. sıra bana doğru geliyordu. ben nasıl vursam nereye vursam diye düşünürken bizim kaleci yine yedi golü. 5-4.

sıra bendeydi, atarsam birer tane daha kullanılacaktı. penaltı noktasına doğru yaklaştıkça heyecanım arttı. topu yerine koyduktan sonra 4 adım attım geriye doğru. kaleciye baktım son kez, topa doğru gittim ve vurdum topa, kalenin sağ direği ile üst direğinin birleştiği yere yakın bir yere vurup havalandı. hakem düdük çalıp, düdüğü bekle deyince deyince anlık duygu değişimleri yaşadım.

sahanın içine düşen topu alan kaleci, bana doğru 3- 4 adım atıp gülmüştü. topu tekrar aldım ağır hareket ediyordum. arkadan sakin sakin diye bağıranlar oldukça daha bir panik yapıyordum ama belli edemiyordum bunu. izin verseler başkası kullansın derdim o an.

yine 4 adım attım geriye doğru. kaleciden gözümü ayırmıyordum. düdük çaldı hakem. bekledim biraz, ilerledim ve yine sertçe aynı köşeye vurmaya çalıştım. aslında vurdum da, geçersiz olan ilk penaltımla hemen hemen aynı yere gitti top, tek fark bu sefer direğe çarpmayıp doğrudan dışarıya gitmesiydi.

dizlerimde güç kalmamıştı. kaleci yanımdan geçip gitti sevinerek. diz çöktüm kaleye bakıyorum yere bakıyorum. olmamıştı. becerememiştim. bir kaç dakika sonra yanıma gelen mehmet kaldırdı yerden. yalan yok bir de ilk sevgilimin benden ayrılmasında aynı hayal kırıklığını hissetmiştim. benim yüzümden ikinci olmuştuk. yani hiçbir şey olmuştuk.