Gerçekten çok sevinçliydim, içim içime sığmıyordu. New York'ta okuyacaktım, CV'de de kullanabilirdim ve çok eğlenecektim... Ama bir taraftan 1 sene önceki olaylar aklıma geliyor ve canım sıkılıyordu. Bütün bu düşünceler içinde Yiğit'in de bulunacağı uçakla Atatürk havalimanından doğrudan Kennedy Airport'a gidecektik. 9-10 saatlik bir uçak yolculuğu bizi bekliyordu; tabi bu kez hazırlıklıydım. Uzun süreli bu gibi uçuşlarda inanılmaz baş ağrısı yaşayan bir insandım ve bu detayı bile atlamamıştım; bol ağrı kesicim vardı ve her şeyin bu sefer yolunda gitmesi için çok uğraşmıştım.

Uçaktan indiğimizde yine işlemlerimizi tamamlayıp ülkeye girmemiz için uzun bir sırayı beklemememiz gerekti. Yiğit ve ben haricinde 6 Türk öğrenci daha gelmişti ve yine üçü okuldandı. Her şey güzel gidiyordu; Türk öğrenciler arasında ilk olarak işlemlerimi yaptırdım ve önceden tecrübem olduğu için bizim çocuklara da anlatmıştım. Camın arkasında gerekli onayları yapınca memur, vizemin bulunduğu pasaport ve evraklarımı bana geri verdi; öbür tarafa geçmiştim ve birkaç saniye olmadı ki telefonum titreşti; tanımadığım bir telefon numarasından 3 kere ardarda mesaj gelmişti. Hepsi de aynıydı: "Telefon kulübesi." Yine birkaç saniye sonra çok yakınımdaki public telefonlardan bir tanesi çalmaya başladı. Tuylerim diken diken olmustu. Etrafima bakindim. Başta dokunmak, bu olaya takılmak istemedim ama ısrarla çalmaya devam etti ve bir kez daha meraklı yönüm ağır basmıştı. Bizimkilerden birisi şaka mı yapıyor diye onları kontrol ettim; Yiğit memurla konuşuyordu. Bavulumun yanından ayrılıp telefona yöneldim ve ısrarla çalan telefonu açtım.