ruh koskoca bir safsatadır. ruhtan ne anlaşıldığına dair ilkel kabilelerden tek tanrılı dinlere gelişimi inceleyin. metafiziği gözlemleyemeyeceğimize göre var mı yok mu net bir şey söylenemez.
üstün bir tanrıyı anlayamazsın, o halde tanrının ne sözüne güvenilir ne kafanda yarattığın ihtimallerle tanrıya karşı argüman yaratılabilir. şöyle düşün: tanrı evreni yaratabiliyor ama sürece müdahale edemiyor. bir diğer örnek: tanrı insanı yaratıyor ama tekrar canlandıramıyor. bir başka örnekte: tanrı insanı yaratıyor ama onunla oyun oynuyor. çoğaltılabilir fakat son vereceğim örnekte: tanrı evreni başka bir şey için yaratıyor ancak güçsüz olduğu için insanın ortaya çıkacağını bilemiyor ve varlığımızdan habersiz. işte üstün ya aslında o "şey" olduğundan ve "şey" yaptığından ötürü "şey" olacak. buradaki "şeyler" doldurulamaz. Ancak biliyoruz ki evren kendiliğinden var olabilir (şu an için ilkel bir teori bkz: lawrence krauss). O halde tablo-ressam benzeştirmesi yanlıştır. Aynı zamanda zaten bilinmezliğinden ötürü tanrıya olumlu manalar vermekte saçmadır. Olumsuzda olabilir, hiç anlayamayacağın bir şey de.

ilahi adaletle nötrleştirme arasında bir bağ kuramadım bayım. Buradan mutlak adaletin mutlaka olmak zorunda olması nasıl çıkartılır hiç anlam veremiyorum.

Din zaten eşitsizlikçi yapısından ötürü bir sistemi insan topluluğunun üzerine geçirir ve bu eşitsizlikçi sistemde ezilen kısım sistemi kullanan kim olursa olsun dolaylı olarak din sebebiyle sömürülmektedir. Sömürü dinden kaynaklanır. Din olmasa da insan sömürülürdü ancak şu anki modelde sömürünün sebebi dindir.