YALNIZ

Ben yine her zamanki kafede, her zamanki taktan kahveyi kültablasına karşı yudumlarken, çevremdeki insanlar birbirleriyle bir şeyler paylaşıp arkadaşlarıyla konuşuyorlardı. Bir kaç dostum vardı yanımda, winston soft'um ve çakmağım, sonrası hep derma çatma, falanca filanca. Buna son vermek isteyeli yıllar oluyordu ama ne yaparsam yapayım olmuyordu. Birden, içimi doldurmuşta sığacak yer bulamayınca ağzımdan taşmaya çalışan yalnızlığıma onu da ekleyebileceğim geldi aklıma. Yalnızlığım ne zaman taşmaya çalışsa durdururdum onu, bir sigara yakardım kendime, dudaklarımın arasına koyar, yalnızlığımı gömerdim içime. Yakmıştım sigaramı, bakıyordum öylece.