beni bilenler bilir, bilmeyenlerde öğrensinler, ben bayamlik reyis, hikayeler alt incisinin sihirbaz bir katili, bir ninjasıyım, yazdığım satırlarda opus magnumlar belirir ve okuyanların gözlerini edebi vefklerle efsunlarım.

sözlüğün en iddialı hikayesini yazıyorum içerii

sözlüğün en nefes kesen hikayesini yazıyorum içeri

sözlüğün en heyecanlı hikayesini yazıyorum içeri

sözlüğün en deli hikayesini yazıyorum içeri

Ölüyordum ve bunu sürekli görüyordum

Yukarıdaki hikayelerin sizlere referans olacağını düşünüyorum, hazır mısınız ? Rezervelerinizi alın başlıyorum.

YALNIZ

Ben yine her zamanki kafede, her zamanki taktan kahveyi kültablasına karşı yudumlarken, çevremdeki insanlar birbirleriyle bir şeyler paylaşıp arkadaşlarıyla konuşuyorlardı. Bir kaç dostum vardı yanımda winston soft ve çakmağım, sonrası hep derma çatma, falanca filanca. Buna son vermek isteyeli yıllar oluyordu ama ne yaparsam yapayım olmuyordu. Birden, içimi doldurmuşta sığacak yer bulamayınca ağzımdan taşmaya çalışan yalnızlığıma onu da ekleyebileceğim geldi aklıma. Yalnızlığım ne zaman taşmaya çalışsa durdururdum onu, bir sigara yakardım kendime, dudaklarımın arasına koyar, yalnızlığımı gömerdim içime. Yakmıştım sigaramı, bakıyordum öylece.

Edit : Hikaye Başladı Beyler, Keyifli Okumalar..

Ben şimdi sigara molası veriyorum beyler. Sigara molalarında ne yapılır ?

1- Ana entry'i şukulamayanlar şukular.
2- Hikaye entryleri şukulanır.
3- Devam bayamlik REyiZZZZ diye entry girilir.

Ben sigara içerim, geldiğimde çok taşaklı partlar atarım.

Hadi beyler kırmızı winston soft hatrına, rezervelerrrr şukularrr sizden, hikaye benden.

Öpcükk öpcükk...

Her gün milyonlarca insan birbiriyle tanışıyordu, bu günde ben birisiyle tanışmak istiyordum.

Karşımdaki masada oturuyor, kahvesini içiyor ve sigarasını nadiren eline alıyordu. Bu yalnız insanlara özgü bir hareketti, sigarayı hep ağzınızda tutmak istersiniz, çünkü sigarayı elinize aldığınızda konuşacak hiçkimseniz, soracak hiçbirşeyiniz yoktur. Rutin aralıklarla telefonun ekranını açıp saate bakıp yeniden kapatıyordu. Mesaj gelip gelmediğine bakmıyordu bile, biliyordu çünkü yalnız olduğunu. Yanına gidip merhaba demek istedim, onu da yalnızlığıma dahil etmek, bu ruh halini onunla paylaşmak istedim.

Sol elini kaldırdı, havaya yazı yazıyordu eliyle, hesabı istiyordu anlayacağınız. Yalnız kalmaya devam ediyordum anlayacağınız.

Gidiyordu işte, günlerdir onu izliyordum, her zamanki gibi yine gidiyordu. Öğlen 12:00 de geliyor, bir kahve 3 sigara içip 13:15 te kalkıyordu. Kendime onunla tanışmak için yarın daha erken davranacağım dedim. Kafamı eğdim ve sigaramı dudaklarımın arasına yerleştirdim.

Bir yalnızın yapabileceği en güzel şey buydu işte. Yerleri izlemek, ayakkabılarım kirlenmiş mi diye düşünmek, hayat yukarıdaydı, ama ben hep yerleri izliyordum. Sonsuza kadar yalnız kalacağımı, sonsuza böyle yalnız bir şekilde ulaşacağımı düşünüyordum. Olmadı. O geldi.

Merhaba dedi.

Kaldırımlar insan, insanlar neşe doluydu, ben ise yalnızdım. Yanımdan geçen herkese özenerek bakıyordum, belki onlarda yalnızdı ama ben kendiminkini biliyordum. Hiç kimse yoktu, hiçbir şey yoktu.

Dertten anlayan birisi vardı, o da kırmızı winston soft'tu. Sigaram tabiki de dudaklarımın arasında yanmaya devam ediyordu, böyle bir hikaye olsaydı ve yazarı ben olsaydım, karakteri karşı kaldırımdaki Deniz'le tanıştırırdım. Yazar ben değildim, o yüzden hala yürüyordum. Tek başıma.

Çakmak var mı galdaş ? dedi karşımda duran taksici. Çakmak elbette vardı ama ona diyecek iki çift lafım yoktu, ceketimin ceplerinden herkesin milyonlarca kez görmüş olduğu, mavi renkli tokai çakmağımı çıkardım ve ona uzattım. Konuşmaya gerek yoktu, ona çakmak lazımdı, bende de çakmak vardı. Verdim.

Merhaba, farsça bir kelime, benden sana zarar gelmez demek, zarar vermeyi düşünmüyorsun değil mi ? Haralde düşünmüyorsun, ne garip değil mi, her gün kullandığın bir kelimenin anldıbını, ilk defa gördüğün bir adamdan öğreniyorsun ? dedim. Şaşırdı.

Şimdi sırıtıyordu, şaşkınlık sırıtmasıydı bu, eline telefonunu aldı ve googlea merhabanın anlamı yazdı. Biraz bekledikten sonra, sen ciddisin yaa dedi. Ciddiydim elbette, şapşal değil. Şimdi ben sırıtıyordum, o konuşuyordu.

Ilk defa görmedim seni, her gün aynı saatlerde burada oluyorsun tek başına, tanışmak istedim, dedi. Bunu biliyordum, bildiğimi biliyordu.

Hazır mıyız ? Şukularınızı verin, başlıyorum.

Ayrıca her gün kullandığım bir kelime değil merhaba, çok nadiren konuşurum zaten, o da sana kısmetmiş, adım Ceren, herkesin bir cereni vardır, senin de olsun mu ? dedi.

Adım abdurrahman diyerek cevap verdim. Komik gelmişti, komik gelsin diye yapıyordum zaten, soyadın ne ? dedi.

Elbette çelebi, diye yanıt verdim. Çok eğlenceli olduğumu ve hemen arkadaş olmamız gerektiğini söyledi ve sustu.

Tamam sorun yok, ben ciddi olduğunuzu sanmıştım dedi, Ben Melih ciddi değilim, dedim. Soğuk rüzgarlar esiyordu arabanın içinde, gerçekten kaliteli bir espri yapmamı beklemiyordunuz değil mi ? 13 yıldır doğru düzgün ilk defa iletişim kuruyordum, bence komikti. Gülmedi ama. Olsundu.

Adın Melih mi ? dedi, hayır dedim. Yine meşe palamudu görmüş sincap gibi bakıyordu. Taksici araya girdi, galdaş ablamı maymun ettin, la kes şakayı la dedi, o da gülüyordu. Çok mutlu bir tablo çiziyorduk arabanın içerisinde, ben mutlu olamazdım ki, ters giden bir şeyler vardı, yoksa yine hayal miydi ?

Bütün heybetiyle karşımda duruyor, benimde ona merhaba dememi bekliyordu, bizler yalnız insanlarız, iletişim kurmak, göz temaslarına girişebilmek fazlasıyla zor şeyler bizim için. Ben onun ellerine bakıyordum, gözlerine bakamıyordum ama eminimki o da sigaraya küllüğe falan bakıyordu.

Mer-ha-ba, bu 3 heceden bir cümle kurabilmem 13 yılımı aldı. Dudaklarım heraketleniyor, kalp atışlarım hızlanıyordu, aslında normal bir insan için çok normal bir şeydi, yalnızdım ben; normal olmamı bekleyemezdiniz.

Heralde dedim.

Iç sesim bir yandan heralde mi derken, karşımda duran şahıs gülüyordu. Heralde derken ? dedi gülerek, sırıtarak demiyorum, gülüyordu.

Durumu toparlamam gerekiyordu, yineledim heralde işte dedim. Bilinçli olarak söylediğimi sandı, tam önündeki sandalyeyi çekip oturdu. Susuyordu, anlatmamı bekliyordu. Anlatacaktım, susmaya niyetim yoktu, heralde demiştim bir kere. Geri dönüş yoktu.

Konuşmayında uplayın şukulayın dıbınakoyduklarım sizi.

Öpcük öpcük *

Bir gün benimde arkadaşlarım olacaktı, acaba gelecekteki arkadaşlarım şu anda yanımdan geçiyor olabilir miydi ? Küçük yerdi dünya, olabilirdi tabi. Kar bütün hızıyla yağıyor, ama havayı soğutmuyordu, zaten hava yeteri kadar soğuk olmasa kar falan yağmazdı. Kendimle çok fazla konuşurdum ben, başkalarıyla konuşamıyor olmanın yan etkisiydi bu.

Sağolasın galdaş dedi taksici çakmağı geri uzatırken, Eyvallah dedim, Eyvallah aşırı durum kurtarıcı bir kelimeydi, kırıcı değildi, samimiydi ve insanlara cevap olarak Eyvallah'ı sunduğunuzda bundan mutlu oluyorlardı. Denemiştim, milyonlarca kere hemde, nere gidiyorsan bırakayım ? dedi taksici. Bakın yine işe yaramıştı işte, hemen bir samimiyet doğurmuştu aramızda.

Elbette hayaldi, yalnız biriydim ben, iletişim kuramazdım, arkadaşım olamazdı, konuşamazdım, susardım ve yerlere bakardım. Demek isterdim, ama değildi, en gerçek şey buydu, yanımda oturuyor ve gülüyordu. Adım elbette Melih, senin adın ne, ama dur hemen söyleme, ayça mı ? dedim. Ayça değildi.

Adım Gizem ama gerçekten istanbulluyum ben sen angaralısın heralde ? dedi.

YALNIZ

Ben yine her zamanki kafede, her zamanki taktan kahveyi kültablasına karşı yudumlarken, çevremdeki insanlar birbirleriyle bir şeyler paylaşıp arkadaşlarıyla konuşuyorlardı. Bir kaç dostum vardı yanımda, winston soft'um ve çakmağım, sonrası hep derma çatma, falanca filanca. Buna son vermek isteyeli yıllar oluyordu ama ne yaparsam yapayım olmuyordu. Birden, içimi doldurmuşta sığacak yer bulamayınca ağzımdan taşmaya çalışan yalnızlığıma onu da ekleyebileceğim geldi aklıma. Yalnızlığım ne zaman taşmaya çalışsa durdururdum onu, bir sigara yakardım kendime, dudaklarımın arasına koyar, yalnızlığımı gömerdim içime. Yakmıştım sigaramı, bakıyordum öylece.

Mindfuck'lar başladıysa mola verelim mi ? Önümüzdeki partlara sağlam kafayla girmesseniz yeminler ediyorum bi gibler anlamanız zor, 10-15 dk sigara molası, takunuzu yiyim ben gelene kadar entry girin biraz gibriğimin hikayesine dıbınakoyim ya, yeter be dıbınakorum hikayesininde gizemininde, gibtirtmeyin bana gizemi.

Şaka şaka biliyonuz zaten...

hadi öpcük öpcük..

Sınavdan çıkıp taksiye binip eve gitmem ve gece uyurken düşündüğüm şeyleri merak ettiğinizi sanmıyorum, bence merak etmiyorsunuz, taksicinin yapacağı komik olmayan şakaları falan merak eden ? Gece kurduğum gibik hayalleri merak eden var mı ? Bence yok, siz Gizem'i bekliyorsunuz, uyanıp kafeye gitmemi istiyorsunuz, bu bir hikaye olsaydı ve hikayenin yazarı ben olsaydım, bunu uzattıkça uzatırdım, haftalara yayardım, dediğim gibi ben sadece yaşıyordum, hayatımda bir sürü önemsiz detay vardı zaten, hepsini anlatmaya kelimeler yetmez, o yüzden buraları geçiyorum, taktan şeyler işte. Kafe'ye doğru yürümek istiyorum, ilk defa birisiyle aynı masada oturacağım kafeye.

Fayanslar vardı yerde, hepinizin tahmin edebileceği gibi, yürüyordum, hala bana gülüyorlardı, sınıftan mükemmel bir şekilde gibtirlenmiştim ve çıkıyordum. Durdum. Yanlış gördüğümü düşündüm, tekrar okudum, tekrar tekrar okudum, eğilip elimde gerçek olup olmadığını yokladım, ben bunu yaparken anfideki kahkaha sesleri daha da artıyordu. Yerde tam olarak;

but it was only joke-glenn yazıyordu, yani ama bu sadece şakaydı-glenn yazıyordu, arkamı dönüp glenn'e bakıyordum, sırıtıyordu, ellerini açmış ona koşup sarılmamı bekliyordu, en azından ben öyle düşünüp öyle yaptım, bütün anfi alkış çalıyordu, dönüp sınıfa baktığımda herkesi gözlerimdeki mutluluktan dolayı gözleri doluyordu. Glenn ben geç kalınca kendimi yine ifade edemeyeceğimi tahmin edip bana böyle bir şaka yapmıştı, önce kovmuştu, yerlere bakarak yürüdüğümü o da biliyordu, benim için bir not bırakmıştı fayansa, benim için ilk defa böyle bir şey yapılıyordu, sevinmekte haklıydım, hayatımın en mutlu günü gerçekten bu gündü, glenn masaya dönüp kağıtlarımı buldu, tam 8 sayfa soru, muhtemelen 2 pilot kalem bitirecek kadar cevapları olacaktı, tabi eğer çözmeye çalışsaydım, kağıtlarımı alıp yerime geçtim, meşe palamudu görmüş sincap gibi çevreme bakıyordum, aslında herkes tanıyordu beni, ama tanıdıklarını bile bilmiyordum, mutluydum. Melihin yannanında değilmiş sınav dedim kendi kendime, gülümsüyordum.

Taksiye bindim haliyle, taksici de binmişti, yavaş yavaş ilerliyorduk, yollar kalabalıktı, havada kar yağışı vardı ve acelemiz yoktu.

Biraz ilerledikten sonra 20 li yaşlarında kızıl saçlı bir genç kızın ısrarla elini salladığını gördüm. Bu benide alın demekti. Taksici bana baktı, ben kafamı salladım, sevmiştim onu, kaybettiğim kelimelerimi tekrar aramamı sağlamıyordu, demek istediklerimi anlayabiliyordu.

Kızıl saçlı kızın tam önünde durduk. Arka kapıyı açtı ve yanıma oturdu, kusura bakmayın kar birden bastırın.. Ankaralı değildi, Ankarada kar hiç durmazdı, sürekli yağardı, kar birden bastırmazdı yani birden bir şeyler olacaksa eğer, bu karın birden durması olurdu.

Kendimden nefret etmek için bir sebep aramama gerek yoktu, böyle bir insandım işte ben, yerlerde ne vardı acaba ? Yerler hep aynıydı, taşlar, mermerler, betonlar, gerçek şeyler yukardaydı, kafamı kaldırmam gerekiyordu, anlamıyor muydum ? Anlamak mı istemiyordum ? Anlamaya cesaretim mi yoktu ? Bilmiyordum. Ama gerçek şeyler yukardaydı, aşşağıda değil. Mutluydum, ama sahte bir mutluluk gibi geliyordu, bunun sebebi kendime kızıyor olmamdı, aylardır kafamı kaldırıp bir kez olsun yüzüne bakmamıştım, bir kere bakmamıştım, sinirliydim, kendime.

Galdaş senide burada atayım, hanım bekler dedi taksici, evimin önüne gelmişti, tam kapımın önünde duruyordu taksi, şaşırdım, abi eve gelmişsin zaten ? dedim, güldü. Bilirim bilirim dalmıştın, bi gendine gel diye yaptım dedi. Komik adamdı taksici, indim taksiden, numarasını almayı ihmal etmedim ama, değişik adımlar atıyordum, sosyalleşiyordum falan, neler neler, başıma geleceklerden habersiz, olacaklardan bi haber mutlu oluyordum kendi kendime.