Nerelisin ? dedim, istanbul dedi. Bu konuya açıklık getirmek istiyordum, istanbullu olunamaz dedim, istanbul bir şehir değil, bir medeniyetler çoğrafyasıdır, sen en fazla kadıköy'lüsündür, istanbullu olman için deli olman lazım, bir sanat eseri olman lazım, hiç kimse istanbullu değildir, olmakta istemez dedim. Tahmin edebileceğiniz üzere meşe palamudu görmüş sincap gibi yüzüme bakıyordu, saçlarının kızıllığı onu bir sincaba benzetmeme neden oluyordu.

rahatsız olduysanız inebilirim ? dedi, rahatsız mı ? dedi iç sesim, yıllar sonra gerçek bir iletişim kuruyordum ve rahatsız mı ? Anlam veremediğim bir şekilde hemen özür diledim ondan, kırdıysam beni affetmesini, eğer rahatsız ettiysem araçtan inebileceğimi söyledim, fazlasıyla heyecanlamıştım bunu yaparken, kahkahalar atmasada gerçekten gülüyordu.

Onunla tanışmak konuşmak istiyordum ve bunun için her şeyi yapardım. Yaptım da.

Sustu, bir daha da konuşmayacaktı, hayaller kuruyordum yine, kapanan kapının sesi içerde yankılanıyor, arkadan pilli bebeğin çok sevdiğim bir şarkısı çalıyordu.

Alışmıştım artık, hayallere. Gerçeklerle aram pek iyi değildi, ama istediğim her şeyi hayal edebiliyordum. Bu bence çok önemli bir özgürlüktü. Hayallerimde çok konuşkandım, aslında normalde de konuşkanımdır, ama kendimle, iç sesim falan. Yürümek istiyordum biraz, bu son kurduğum hayal gerçekten moralimi bozmuştu.

Evin kapısına girdiğim halde taksici ayrılmıyordu kapının önünden, telefonla konuşuyor diye düşünüp girdim içeriye, karnım acıkmıştı, yemek yapmak istemiyordum, pizza isteyecektim, evet, o filmlerde pizza isteyip, pizzacının afiyet olsun dileklerine somurtan gerizekalı bendim. Pizza isteyecektim, hemde 2 tane, birini ben yiyecektim, diğerini getiren kurye, bunca yılın özrünü bir şekilde dilemem gerekiyordu ondan, pizzalar gelsin diye bağırıyordum evin içinde, pizzacıyı aramak için telefonumu çıkardım, bildirim çubuğu doluydu, sayısız cevapsız arama, sayısız mesaj ve bir takvim notu.

15:00 - Strength of Materials Vize

Telefonumda sayısız cevapsız arama ve sayısız mesaj olduğunu söyledim size, ama bu imkansızdı, yalnızdım ben, benim yokluğumu yada varlığımı hiçkimse bilmezdi, ben bile bilmiyordum, inandınız hemen, hayal kurmuştum sadece, telefonumda yalnızca bir takvim notu vardı, keşke cevapsız aramalar ve kardeşim sınav başladı nerede kaldın ? mesajları da olsaydı, ama yoktu. Herşeye inanmayın, arada yalan da söylerim ben, yalan değilse de hayal kurarım, gerçekler canımı yakıyor çünkü. güzel garıydı ha dedi taksici, ona bir evsahibeliğiyle mutlu olabilmesi için la gafaya alma la dedim. Onun gibi konuştuğumu farkedince önce bozuldu, taklit ediyorum sandı, ama sonradan anladı gülümsedi, hızlı süreyim, araba gayarsa ölürük, asıl sınava orada gireriz dedi kahkahalar atarak, bana da komik gelmişti ama o kadar da değildi, gerçekten ölsek kahkahalar atardım ama. Yapardım bunu.

Nırç, dostoyevski olsam okumassınız bu saatte. Akşam yazarız.

Aramızdaki diyaloglar bu şekilde sürüp gitti, yol boyunca konuştuk, dedim ya yavaş gidiyorduk, acelemiz yoktu diye, yolda karlıydı zaten, galdaş ne zaman hızlanacak olsa, abi aman dikkat, yollar kaygan diyordum. Geri dönüp Gizem'le konuşuyordum. Her şeyi biliyordum, haberler, olaylar magazin, hiçkimse olmadığı için başka diyarlarda başka insanlar bulmuştum kendime, her şeyi okuyor, her şeyi takip ediyordum.

Tarkan'ın yeni albümünden, meslisteki yeni yasa tasarısına kadar her şeyi konuştuk onunla. Susmuyorduk, farklıydı, diğerleri gibi değildi, aslında diğerleri diyebileceğim insanlar olmamıştı, çok az insan tanımıştım ama bunun bir önemi yoktu, taksi durdu. Geldik mi galdaş bura mı ? dedi taksici.

Evet burasıydı, ama bununda bir önemi yoktu. Param vardı, onunla biraz daha konuşmak istiyordum, bir bahane bulmam gerekiyordu hemen evimi mi tarif ettim ? özür dilerim benim işe yetişmem gerekiyor, önce hanımefendiyi bırakalım o zaman dedim.

Hanımefendi numaramı yememişti, sırıtmıştı ve buna mutlu olmuştu. Mutlu olduğu için sırıttığını düşünmüştüm ama başka bir şeye sırıtıyordu. melih burası benim evim, yoksa aynı evde mi yaşıyoruz ? dedi, sırıtarak. Fena pot kırmıştım, ama taksici galdaş diyince üzerime alınmıştım, nabayım ? Bu durumu toparlayamazdım, tanıştığıma memnun olduğumu ve hiç arkadaşım olmadığını söyledim ona, arkadaşım olur musun Gizem ? dedim.

Mukavemetten vizem vardı bu gün, hemde yarım saat önce. Evde ne tak yiyordum acaba ? Okula gitmem gerekiyordu, vize vardı bu gün, bir sene daha kalamazdım, sıkılmıştım aynı şeyleri tekrar tekrar görmekten, birden gülümsedim kendi kendime, yıllardır yerleri izliyordum, bundan sıkılmamıştam da, bir sene daha aynı dersleri görmekten mi sıkılacaktım, apar topar üstümü giyip evden çıktım, taksi çağıracaktım, ama çağırmadım.

Galdaş kapıda gülümseyerek bana bakıyordu, seri korna hamleleri yapıyor, la bebe koş la diye bağırıyordu, okula gideceğimi söylemiştim ona, biliyordu, Gizem'le olan konuşmalarımızı dinlemişti, ilk defa bir arkadaşım olduğunu biliyordu, ne istersem yapmıştı o yüzden, şimdide kapıda bekliyordu, sınavın farkına vardığımda beni okula zütürmek için. Kral adamdı taksici, koşarak bindim taksiye.

Devam mı rakuntavşandıbınakoyimşukulayınsincap ?

Biliyorum hiç arkadaşın olmadığını, benimde hiç arkadaşım yok, okula geç kaldığını da biliyorum, sürekli sade leş gibi bir kahve içtiğini de biliyorum Melih, bilmem daha önce gördün mü ama ben seni çok gördüm, öğlenleri hep karşılıklı oturuyoruz seninle, ama sen sürekli yere baktığından beni görmüyorsun, yarın aynı yerde görüşmek üzere, dedi.

Şaşırmak durumumu anlatmak için fazla yetersiz kalırdı. Şaşırmamıştım, adeta beynim zonkluyordu. Aylardır aynı masada oturup, aynı şeyleri yapıyordum, bir kere olsun kafamı kaldırıp yüzüne bakmamış mıydım yani ? Bunu nasıl başarmıştım, gerçekten kendimi tebrik ettim, yalnızlık zor zanaattı, ben takunu çıkarmıştım.

Evin kapısından geri dönüyordu, hemen koltuğa baktım, bir şey mi unutmuştu, unutmuştu, ama maddi bir şey değildi, manevi bir şeydi. Arkadaşımsın dedi ve geri gitti. Arkadaşım olur musun sorusuna cevap vermediğini yeni farkediyordum.

Sınav bitince gorna çalarım ben sana dedi taksici, sınav bittiğinde kapıya gel buralarda olurum, senin görürsem korna çalarım demek istiyordu heralde, koşarak kampüsün içinde ilerliyordum, bu yollarda genelde başımda kapşon takılı şekilde yürürdüm, hiç koştuğumu hatırlamıyorum, hep o kapşonlu ceketler, hoody'ler falan. Kar yağıyordu, yerler kaygandı, kapşonum yoktu ve koşuyordum. Değişiyordum ben, hızla. Bir gün içinde hemde. Hayat tam olarak böyle bir şeydi işte, ne zaman ne olacağını tam olarak kestiremezdiniz, anfiye girdiğimde Gleen bana bakıyordu, yabancı bir öğretim görevlisi, get out dedi, giberim gedatı da belanı da yavşak, feriştahımız yol oldu gelene kadar, ver keğıtları yazıp çıkcam ben diye bağırdım ona, herkes bana bakıyordu, o anfide ilk defa ağzımı açmıştım, konuşmayı geçtim, ilk defa ağzımı açmıştım.

Hadi ben partı yazarken, okuyan herkes birer entry girsin, hikayeye destek olsun, ha gayret öpcüklü sincap rakunları...

Up up up up !!!

Yazalım o zaman birazdan *

Her şeye inanmayın demiştim, yine diyorum, değişmiştim ama o kadar da değil. sör ayem sori, ayem leyt, ken ay sit? dedim ilkokuldan kalan ingilizce bilgimle, biraz düşünsem bütün if'ler shall i do kalıplarını falan kullanırdım ama an itibariyle sınıfta kalıyordum, derdimi anlatsam yeterdi, anfide kahkaha sesleri yükseliyor, Glenn bana bakıyordu. Çok sert bakıyordu. get out dedi yine. Dışarı çık demek, bunu biliyorsunuz, ama glenn bana la bebe gibtir git la diyordu, Türkçe böyle bir lisandı işte, bazı kelimeler, bazı anlamlara başka dillerde karşılık bulamıyordu. Başımı eğip anfiden çıkmak için kapıya yöneldim, yerleri izliyordum yine, tak vardı yerde, o yüzden izliyordum.

Çiçek Abbas filmini bilmeyeniniz yoktur, var mı ? Yoktur, herkes bilir. Herkese benden çaaayy sahnesi vardır o filmin, aynısını yaptım. Yemin ederim, hayal falan değil, içeriye girişim, ellerimi havaya kaldırışım, her şeyiyle aynıydı, hayal değil. Önce garsonlar şaşırdı, aylardır aynı şeyleri sipariş ettiğimden artık bana ne içersiniz diye sormuyorlardı, bir fincan kahve getiriyorlardı geldiğimde, bende fayansları izliyordum.

Gizem yine oradaydı, oturuyordu. O çok şaşırmadı ama, biliyordu taşaklı olduğumu, param her şeye yeterdi, yetmeyecekti ama olsundu, merhaba dedim, bu çok çok nadir yaptığım bir şeydi, eğer Gizem cevap olarak heralde deseydi, onu döverdim, çünkü o benim hayalimdi, hayaller gerçek olamadıkları için hayaldir zaten, hayalleri seviyordum. Merhaba Melih demekle yetindi, saçının kızıllığı sesine vurmuştu, şaka şaka, saçının kızıllığı sesine vuramaz, öyle çok saçma olur, dediğim gibi bazen saçmalarım, ama bu şakaydı, karşısına oturdum. Bütün garsonlar işi bırakmış bizi izliyordu, herkese çay diye yineledim, ilkinde inanmamışlardı çünkü.

Qamberin yemek yiyo.. gelcek örtmenim..

Oğlum böyle yalnızlık hikayesi mi olur, ismine çok takılmayın siz, resmen mizansen yazıyoruz şurada, paso taşşak yani, hüzünlü entry mi var aq aahahhaha

Beyler hikayeyi ben dün gece uyumadan önce yazdım bitirdim. Ama yazdığım partlar silinmiş. Baştan yazmam gerekecek. Hiç hikaye yarım bırakmadım, bunuda bırakmam. Bitecek ama boşuna beklemeyin. Bir ara gelir okursunuz. Kusura bakmayın. isteyerek yapmadım.

Hesabı istedim garsondan, param yetmeyecekti ama bir şekilde hallederim diye düşündüm. Bu dünyada hiçkimsenin çok parası yoktu zaten. Hesap geldi. 12 lira yazıyordu hesapta. 2 fincan kahve demekti bu.

Her zaman yaptığım gibi kafamı eğdim. Fayansları okuyordum. Her fayansta ayrı bir şarkı sözü yazıyordu. Masada tek fincan tek küllük ve tek bir insan vardı. Gizem yoktu anlayacağınız, fayansta yazan şarkı sözüne bakıyordum. Pink Floyd-Hey You nun bir kısmıydı.

But it was onyl fanstasy.
Ama bu sadece hayaldi

Pink Floyd-Hey You : https://youtu.be/TFjmvfRvjT

-SON-