Ertesi gün postalları giymiş, polis üniformasını üzerime geçirmiştim. Ulucanlardan çıkmış klagib bir polis gibi ertrafı kontrol ederek Kızılay'a geçmiştim. Bilenler bilir ayakkabı boyacılarının olduğu yeri oradan geçiyordum ki bir çocuk önümü kesti.

-Abi boyayayım mı? dedi. Çocuk belki 14 belki 15 yaşlarındaydı. Üstü başı kir toz içinde elin deki kutusuyla gelenin geçenin ayakkabısını boyayarak geçindiği çok aşikardı. Etraf kalabalık saatin verdiği manotonlukla etrafımdan insanlar geçiyor Ankara uyanıyordu.

Postallarımın da görünüşünü beğenmeyerek, Ayakkabılarımı çocuğun kutusuna koydum. Çocuk boyuyor bir yandan da muhabbet etmeye çalışıyordu.

-işlerin nasıl abi
-Uğraşıyoruz be kardeşim.
-Eyvallah abi Allah sizi başımızdan ekgib etmesin. Hayatım boyunca Tanrı sorgusuna girmiştim. Galiba kalbimde ihtiyaç duyduğum bütün manevi açlığı vatan sevgisiyle gidermiş olmalıydım ki. Kalbim başka bir manevi lezzeti kaldıramıyordu. Reddetmedim hiç bir zaman Tanrıyı ama bulmaya da hiç çalışmamıştım.
-Sağol kardeşim senin işlerin nasıl.
-Şükür be abim kazan kaynıyor işte dedi ve kutusunun altından çıkardığı zarfı kaşla göz arasında postallarıma sokmuştu. Ardında göz kırparak, ellerini açtı ve gönlünden ne koparsa be abim dedi.

Şaşırmıştım. Teşkilatın ilk defa bir çocuğu kullandığını görüyordum. Genellikle yetişkin insanlarla bilgi alış verişi yapardım. Ama şaşkınlığımı gidererek teşkilatın bana verdiği cüzdandan 10 lira çıkardım ve çocuğa uzattım. Ardından Kızılayda işlet bir kafeye oturdum