Hastanenin perdeleri o klagib perdelerdendi. Biraz gri kalmıştı ama normaldi bana kalırsa. Çıkarken perdelere dokunmak istedim. Biraz tülü garipti ama olsun yine de güzeldi.

Çıkış yaptığımda ise hava gerçekten soğuktu. "Araba nerede" diye sordu giselle. "Bilmem, hatırlamıyorum" dedim. Gülümsedi. O bütün huur çocuklarının güldüğü gibi güldü. Belki gülümsemeye karşı bir fetişim vardı. O gülümseme geldiğinde hayatım alt üst oluyordu. Gülümseme diyemedim. Gamzeleri vardı. Ama minnacıktı yani.

Eve geçtim. O gece giselle'in babasının sorduğu soruya yanıt aradım kendi kendime. Bir aşk değil bir tutkuydu belki burada oluşum. Benim burada ne işim vardı. Bir kaçamak aradığım aşikar. O ahsenin boşluğunu bir şekilde birisi ile mi doldurmaktı?

Bizim türk televizyonlarında da böyle şeyler olur. insanlara en büyük aşkların dizisini gösterirler. Birisi diğerine aşık olur. Ama aşık olan, olunan adam kallavi bir adamdır böyle. Kalenderdir, meşreptir, zengindir. Holdingi vardır. Veya duygu sömürücülüğü kullanılır; fakir binin biri yaratılır. Bunlar genellikle aşık olurlar. Hiçbir memur çocuğunun aşkı reyting almayacağından onu göstermezler. Biraz da katakulli katarlar. Mesela; avukat, çocuğu evlatlık falan alır o şekilde zengin olur. Çocuk yakışıklı falandır.

Çocuk yakışıklıdır evet. Ulan madem bize bizi anlatmayı görev bildiniz. Senaristler, kendileri kadar çirkin, yönetmenler; kendileri kadar çirkin oyuncu istemezler. Herkes karizmatik ve herkes zengin. Böyle bir ortam olduğu zaman benim gibi zütveren insanlar kendilerine bir kaçamak ararlar. Böyle jön havasında, giberim ahseni veya giberim ebruyu veya giberim esrayı diyip başka birisinin kollarında bulurlar kendilerini. Bu hikayede bir huur çocuğu varsa o da benim belki de. Belki de okan, esra. Kim bilir. Hayatı öğrenmeye devam edeceğiz, hüseyin amcanın dediği gibi.