Biraz bekledikten sonra, Meryem telefonu açtı.
-
Ben: Alo.
-
Meryem: Efendim..

Sesi biraz boğuk geliyordu, Meryem'in.
-
Ben: Meryem?
-
Meryem: Efendim.
-
Ben: Nasılsın?
-
Meryem: iyyim sen nasılsın?

Meryem'in yine ağladığını anladım.
-
Ben: Sesin hiç iyi gelmiyor Meryem..
-
Meryem sessiz, kısık konuşuyor. Birazda geç cevap veriyor.
-
Meryem: Bir şeyim yok ya..
-
Ben: Var, var. Ağladın mı Meryem?
-
Meryem: ... (cevap vermedi.)
-
Ben: Alo?
-
Meryem: Kutsal, bizimkiler uyumadı daha. Ben seni sonra arıcam, uyuma.
-
Ben: Peki.
-
Meryem: Görüşürüz.
-
Ben: Görüşürüz.

Meryem'in, ağlaması, benide çok üzmüştü. Gözlerim doldu, odamda uzandım yere. Kendi kendime düşündüm, çok mu abarttım acaba? diye. O'nun pişmanlığını sesinden anlamıştım, benim içimde ki pişmanlık duygusu Meryem'le konuştuktan sonra daha çok kabardı. iyiden iyiye kötü hissetmeye başladım.

Telefonu kapattıktan 10-15 dakka sonra, abim muallaksi geldi odaya.