Dilek ablayı bayadır görmüyordum, zaten Meryem'i hiç görmüyordum. Hatta Meryem, Mustafa olayından sonra hiç aklıma gelmiyordu bile. Yani gelmiyordu dersem yalan olur, gelse bile giblemiyordum. O sıralar bir öpüşmenin üzüntüsünü zaten hiç giblemedim. Meryem'de zaten hiç aramadı, annesi geçmiş olsuna geldiğinde bile o yoktu.

ister istemez birden işkinlendim, çünkü Meryem'le son konuşmamızda annemin yüzüne bakamayacağını söylüyordu. Annesi çalıştığımı biliyorsa, Meryem'de biliyordur. Neyse o'an tek düşüncem, Meryem'in o kadar sözünden sonra, bize gidecek olması annesiyle. Korktum biraz, çünkü annem ne olduğunu anlamış olsa bile, ona hiç söylemedim. Bile bile yalan söylemiştim yani, eğer Meryem anneme bir şeyler söylerse, gibi tutan yine ben olacaktım.. Ama dükkanıda bırakıpta gidemezdim, zaten gitmedimde. Akşam ola hayrola, diyip. Zeki'nin dükkanı kapatmasını bekledim, saat 9 gibi kapattık. Bende eve doğru yürümeye başladım, Meryem'le annesi bizden çoktan gitmişti zaten, asırlar geçmiştir dedim. Yani anlayacağınız Meryem'i falan beklemiyorum, evde görmeyi ümit etmiyorum yani. Sadece eve gittiğimde, gibi avuçlamak istemiyordum, bir şeyler söylendiyse eğer.