https://www.youtube.com/watch?v=MwBlO7NwgYk

( 2 Hafta Sonra )

... sakın bana üzülmeyin, mutlu olun hatta, olursunuz inşallah.
Sizleri seviyorum..

Gencin günlüğünün son cümleleri de bittiğinde mezarının etrafındaki ailesi ve arkadaşları gözyaşlarına boğuldular..

Nasıl ağlamasınlar ki? Hep neşe saçardı etrafına. Her zaman koruyup kollamaya çalışırdı onları...

Babası artık gözyaşlarından sayfaları buruşmuş günlüğü okumayı bıraktı ve mezarın bir bölümünü elleriyle kazıp, yanına gömdü.

Ablası pişmandı, ona günlük tutmasını tavsiye etmişti, okur duygularını yâd edersin demişti, fakat nereden bilebilirdi ki o günlüğü gencin mezarında okuyacağını?

Annesi toprağı öptü, kokusunu içine çekti, tekrar ağlamaya başladı,

- hala sen kokuyorsun oğlum,
"neden yaptın neden" diye haykırmaya başladı kısılmış sesiyle. Sinir krizi geçiriyordu.

Ahmet'le Yağmur zor sakinleştirebildiler evladını kaybetmiş anneyi.

Ahmet,
+ Ah be oğlum, sen benim kardeşimdin, abim yoktu, abim oldun. Kardeşim yoktu kardeşim oldun. Niye yaptın lan bu kadar kolay mıydı kardeşini bırakıpta gitmek?

Dedi ve oturdu nice yakınlarını kaybetmiş insanların geçtiği, bastığı yere.

Yağmur, ah Yağmur. Bakıyordu sadece mezar taşına. Bu genç ona kol kanat germişti, abisi olmuştu, erkek kardeşi olmuştu. Nasıl hissedecekti şimdi?

Ağlamaktan yorulmuştu, oturdu mezarın başına,
O da içindeki son kelimeleri zor da olsa kendini duyduğunu hissettiği arkadaşına döktü,

- bitanem, sen benim her şeyimdin. En kötü zamanımı senin sayende atlattım..

Sildi gözyaşlarını, burnunu çekti. Zor da olsa devam etti.

- a-ama ben senin yanında olamadım, istemedin yanında kimseyi. Olmalıydım, bana vursaydın da, dövseydin de yanında olsaydım. Beni duyuyorsun biliyorum, ilk zamanlarda senden hoşlanmıştım, hatta aşık olmuştum sana. Ama sen hep kardeşin gibi gördün beni, diyemedim seni sevdiğimi. Sonradan içime attım duygularımı sen üzülme diye, sen benim en değer verdiğim erkek oldun. Hep öyle kalacaksın bitanem..

Dedi ve kıpkırmızı olmuş güzel gözleri tekrar damlalara boğuldu.

Hayat onlar için durmuştu o gün..
Düşünmeyiz hiç, hayatın yoruculuğu ölümü düşünmemizi engeller. Ama ölüm gelip yakınlarımıza ulaştığında kısa da olsa düşünme fırsatımız olur. O an hayatın ne kadar boş olduğunu, insanları kırmanın ne kadar da gereksiz olduğunun farkına varırız. Fakat iki gün sonra yine başa döneriz..

Annesi, oğlunu şefkatle saklayan toprağı suladı, öptü tekrardan,

- hep geleceğiz tamam mı oğlum, sıkılmayacaksın hiç. Çiçekte getiricem toprağına, hep konuşucam seninle yavrum..

Dedi ve kalktılar. Hüzünle gence selam verip mezarından ayrıldılar. Fakat babası gitmedi, kaldı. O da bir şeyler söylemek istiyordu,

+ Aslanım, oğlum. Sana her zaman arkadaşın, dostun gibi davranmaya çalıştım. Bana anlattın her sorununu. Değer miydi hiç? bizi bırakıp gittin. Şimdi nasıl huzur olacak evde, bizi düşünmedin mi hiç?

Gözlerini sildi yaşlı adam. Ağzından son bir cümle çıkartarak ayrıldı oğlunun yanından,

- Allah günahlarını affetsin oğlum..