Üstünü bir bez parçası ile örttüm selinin. Kendimi bu odada ölmeyi hak eden tek insan olarak görüyordum. Bizi öldürenler aslında dışardakiler değildi. Bizi koruyan duvarlarımız, sığınağmız vardı. Eskiden büyük surları olan devletlerde kendi içindeki anlaşmazlıktan yıkılmamışmıydı?

1-2 saat hiç konuşmadan oturdu Melis. Sorduğum hiç birsoruya cevap vermiyor sadece bakıyordu. Kalan konserverlerden yemesi ve sudan içmesi için uzattım defalarca ama yaşayan bir ölü gibiydi. Yorgunluktan uyuya kalmışım. Uyandığımda sığınağın arka kapısı açıktı. Uçuruma açılan o kapı.Ve meliste ortalarda yoktu.

2 gün o sığınakta kalan konserve ve sularla hayatta kalmaya çalıştım. Defarlarca Selinin ölüsünü izledim. Hafızama kazıdım yüzümü. Birkaç defa o adamlar kapıya geldi açmamı söylediler.Ses çıkarmadım burda olduğumu biliyorlardı, açarsam benide öldürecekelerdi çünkü.

Hep bir yardım bekledim ama gelmedi.4Gün 14 saattir bu 4 duvarın arasındayım. Belki bir gün aklınıza gelip cesedlerimizi bulursanız eğer bizi unutmadıysanız, burda olanları bilmeye hakkınız var. Herkesin bilmesi gereken bir hikayem var.Bu yazılanları burada bırakıyorum burda olanları aydınlatması için.

Özel harekat kuvvetlerinin o eve girmesi 2 hafta sürdü. Sığınağa girildiğinde sadece 3 cesed bulundu. Türkçe sığınağın arka kapısında melis gibi uçuruma atlamışdı. Yazdığı bu kelimelerde o sığınakta yaşanılanlara bi ışık tutuyordu.

-SON-

(bkz: turkceharfbulunduranhesap)